We meet again

Het leven zoals het is in Amed

Nog 2 dagen en ik ruil het vredige iedereen-kent-iedereen-Amed voor het grote anonieme Kuala Lumpur. Met dit verschil dat ik er Ellen zal opwachten aan de luchthaven!! De max. De start van ons Maleisië-avontuur. Dat wordt ongetwijfeld 24/7 lachen, gieren en brullen..

Ik slurp tijdens het schrijven van een gember-honing-drankje. De verkoudheid is nog niét onder controle.. Dag 7 van de valling al. Het is vooral die irritante kriebelhoest die me onnozel maakt. Hoe meer ik hoest, hoe meer het kriebelt.. Aaarhg! De pillen van de apotheek blijken niet zo efficiënt als gehoopt dus gaan we een stapje verder: de dokter. Na 10 minuten met mijn kop in de wind (ook héél bevorderend om met een valling op een brommer te kruipen) bereiken we 'de praktijk'. Een binnenkoertje met een fontein en een leren zetel. Het kabinet is een kamertje van 3x2m met enkele voor-oorlogse onderzoeksspullen en een vies bed. De dokter blijkt uiteindelijk een verpleegster te zijn en na het nemen van mijn bloeddruk, 3 seconden luisteren naar mijn longen en 4 weloverwogen vragen begint ze in haar kast te rommelen. Ze haalt 3 strips medicijnen tevoorschijn: eentje voor de koorts (die heeft haar thermometer vastgesteld toen die piepte op 34,4 °C), eentje voor de infectie en een antibioticum. Voila, consultatie gedaan! Na een consultatie via skype met mijn eigen huisarts, is de dosis antibioticum opgedreven en moet er binnen 2 dagen resultaat zijn!

Om de monotonie van het ziek-zijn toch een beetje te doorbreken entertain ik mezelf met het knippen van mijn haar! Ik draai een pluk haar rond mijn vinger en snij die dan af met – bij gebrek aan een echte schaar – een scheermesje. Mijn haar heeft de eigenschap te krullen en dat heeft bij deze risky business echt veel voordelen! Geen kat die het ziet als er iets scheef is!

's Avonds word ik samen met Esther en Fabrice bij Matthew verwacht. Mat is een grote Ierse man met helderblauwe ogen, ook duikinstructeur, en een gevoel voor humor om U tegen te zeggen. Tegenwoordig houdt hij zich bezig met free diving (een fancy woord voor snorkelen) en yoga, een happy hippie dus.. Toen ik me na enkele trappen, struiken, 'is dit een gracht?' nog meer trappen, 'shit maat, waar woont die kerel?' eindelijk een weg had gebaand tot in zijn living, hoor ik hem iets onverstaanbaar roepen. Ik ga op het geluid af en vind hem in zijn kamer. Naakt. 'Oh! Hi! Sorry! So.. this is your place.. nice!' waarop hij me begroet met 'You look great. Sickness suits you'. Dat was alvast een aardig startschot voor een gezellig samenzijn! Die avond eten we heerlijk (veggie) eten, lachen we ons regelmatig een breuk en sluiten we de avond met pannekoeken met chocolade-ijs!! Die kerel heeft een plaats in mijn hart veroverd! De komende dagen loop ik hem nog regelmatig tegen het lijf in Amed (zoals ik al zei, 1 straat groot) maar wanneer ik hoor dat hij het chocolade-ijs heeft opgegeten zonder mij ben ik wel erg teleurgesteld..

Mijn duikersgeduld is de laatste dagen genoeg op de proef gesteld, ik moét nog s het water in. Ik snorkel wel wat in Amed (de mooiste koralen bevinden zich letterlijk op 15m van mijn kamer!) maar dat kan mijn honger niet stillen. Ik onderneem nog een snorkel-poging met 2 Amerikaans/Vietnamese meisjes aan het scheepswrak in Tulamben. De kust is daar bezaaid met dikke keien dus in het water geraken is al een hele klus. Elegant in het water geraken is volkomen uitgesloten. Bon, tegen dat we ooit in dat water zitten (die ene draagt een zwemvest en de andere haar masker is kapot en ze hebben ook de volledige outfit al op hun kop op de keien) voelen ze zich onveilig in het water omwille van de sterke stroming. Ze kunnen letterlijk geen 3 meter zwemmen en we besluiten dan ook na 20 minuten koefelen en 2 minuten snorkelen om terug te keren. Zucht. 't Strafste van al is dat we tax moeten betalen omdat we gesnorkeld hebben aan het wrak!! Ik word een heel klein beetje kwaad maar het haalt niet uit.. We keren onverrichterzake (?) terug naar Amed en snorkelen nog een beetje in mijn tuin.

Samen met Esther en Lina boek ik een night dive, das toch nog net iets spannender.. Ik kies voor een wetsuit (zo'n duikerspak) met lange armen en benen want ik ben ondertussen al gewoon aan gemiddelde temperatuur van 28 graden en in het water is het 'maar' 25 graden.. Luxeprobleem! Na veel wringen en trekken heb ik het onding eindelijk aan, blijkt er geen rits aan te zitten! Ik ontzie mij de moeite om de hele bazaar uit te doen en trek er dus nog een shorty (een duikpak met korte armen en benen) bovenaan. Ik kan me amper bukken om mijn loodgordel op te pakken, hoe krijg ik ooit die vinnen aan?? We zijn nog niet in het water, laat staan uit en ik moet al naar de WC.. O jeetje.. Omdat we allemaal 'ervaren' duikers zijn, beperkt de briefing zich tot enkele gebaren. Huppakee, daar gaan we, het zwarte water in.. Na enkele minuten komen we aan 'the wall': een immense muur onder water VOL koralen en vissen. Ik weet niet waar eerst kijken.. de Dive master toont krabben, scorpionfishes, zeekomkommers, pufferfish en 1000-en anderen. Ik probeer mijn hoesten onder controle te houden maar dat lukt me niet altijd. Ik verbruik meer lucht dan normaal en als we op het einde in een fameuze stroming terechtkomen moeten we ook daar meer kracht voor gebruiken. Mijn zuurstof-niveau daalt en daalt.. Ik breng de dive-master op de hoogte maar die vindt alles okeetjes. Met een overschot van 30 bar bereiken we Amed Beach, stiekem toch blij dat ik weer gewone lucht adem..

Vandaag is een administratie / logistiek- dagje. Ik ben er ondertussen ook erg goed in geworden om heel inefficiënt te zijn en veel tijd te verprutsen. Enjoying the simple life. Ik heb nooit het gevoel dat ik me verveel maar als mensen me op het einde van de dag vragen wat ik gedaan heb kan ik niet erg veel opsommen.. Beetje rondwandelen, veel praatjes slaan, lunchen, blijven plakken,... Het leven zoals het is in amed :).

Ik geniet er ook enorm van om altijd op slippers en blote voeten te lopen.. Geen kousen, geen schoenen. Zalig.

Dikke kus,

Happy Feet.

Een valling

10 oktober

's Avonds begin ik te hoesten en ben zonder echt goeie reden doodop. Verdoeme zeg, een valling! Daar kan die dikke, hoestende, rochelende chinese buurman van op het vliegtuig voor iets tussen zitten. Grr, vuilaard! Ik kruip om 22u in mijn bed maar door de combinatie van kinderen, kippen (altijd en overal), gitaar-getjingel, amateurzangers, electromuziek en brommerkes duurt het wel effe voor ik slaap. De volgende dag blijf ik in mijn bed.. Fabrice en Esther (zijn vrouw en tevens verpleegster) verzorgen me met vruchtensapjes en spannende literatuur. In de namiddag word ik geëntertaind door de equipment jongens die het gerief voor morgen klaarzetten. Zelfs ziek zijn is aangenaam in Amed!

13 oktober

Correctie: na 4 dagen hoesten, niezen, snot en zakdoeken is ziek zijn – zelfs in Amed – niét meer leuk. Mensen komen hierheen om te duiken maar als je dat niet kan omwille van een domme valling (je mag niet duiken wanneer je de druk in je oren niet kan regelen) is hier echt geen hol te beleven. Ik slaap, word wakker van de warmte en het lawaai, zoek mijn oordoppen, regel de ventilator en slaap verder. Ik lees maar niet te snel want ik moet mijn boek een beetje 'sparen', anders val ik zonder literatuur.. Als ontbijt eet ik sinds enkele dagen 'French Toast' (verloren brood), ik gun mezelf tikkeltje dure maar lekkere start van de dag! Daarna keer ik terug naar Eco-Dive alwaar ik een slaapje doe. De eerste meute duikers zit dan in het water en dan is het lekker rustig. Zolang de compressor niet in gang schiet om de cilinders te vullen tenminste! Wat een lawaaierig eilandje zeg.. de dagen gaan voorbij en ik zie iedereen vertrekken en terugkeren. Ik hoor iedereen spannende duik-verhalen vertellen. Ik bekijk de onderwater-foto's en 't begint allemaal redelijk op mijn zenuwen te werken.. Met rusten alleen geraakt dit niet opgelost. Actie! Ik spring op de brommer bij een dive master en na 20 min rijden bereiken we “de apotheek”. Probeer u in te beelden: een groezelige winkelruimte met enkele glazen comptoirs, volledig onlogisch en inefficiënt gevuld met euh.. varia! Er is geen deur, er is enkel een half opgetrokken scheve rolluk over de hele breedte van het spel. Je kan er terecht voor medicatie, alternatieven, batterijen of lampen. Zelfs ontbijtgranen als je wilt. Of kuisgerief. Geen. Logica.

Ik begeef me naar het apothekers-gedeelte en leg uit waarmee de mevrouw me heel hard zou kunnen helpen. Op Engels heeft ze duidelijk nooit 10/10 gehaald waardoor de dive master dienst doet als tolk. Het komt erop neer dat ik dingen aanwijs, dat zij uitlegt waarvoor het gebruikt wordt in het Bahasa en dat Koman het hele zootje 'vertaalt'. Na 20 minuten geklungel – het gesprek wordt om de 3 minuten ook onderbroken door een hoestbui mijnentwege – is het welletjes geweest. Beslissen, betalen en inpakken die handel. Nooit gedacht dat naar de apotheek gaan zo'n avontuur kon zijn.. Ik beleef hier nogal wat! Amai. Amai.

Back to Bali

Dat KL niet 'the place to be' is voor mij, is me duidelijk geworden.. Ik hoef niet te blijven omdat het mijn planning is. Ik ben alleen en heb alle vrijheid om te bewegen naar Noord, Oost, Zuid of West. Al die vrijheid, das heel makkelijk maar soms ook een beetje beangstigend.. Alle windstreken, dat zijn wel heel veel opties! Ik begin te lezen, te denken en raad te vragen over mijn volgende bestemming. Melakka (een aardig cultuur stadje ten Z van KL) is een optie maar dat kan ik met Ellen bezoeken, surfen en/of duiken aan de Oostkust zijn goeie opties maar zeer duur en de kans dat de surfspot of het eiland gesloten is wegens de Monsoens is heel reëel..

Ik neem een besluit dat eigenlijk al langer vastligt: I'm going back to Bali :)

Ik boek mijn tickets, sms de chauffeur van het duikcenter dat ik eraan kom en kan al niet meer wachten om op het vliegtuig te springen. Das duidelijk een goeie beslissing!!

De vlucht verloopt vlekkeloos op het eet-momentje na. 3 stewards doen er 10 minuten over om mijn naam op de passagierslijst te vinden (om te zien wat ik online besteld heb), ze lopen met mijn paspoort heen en weer en geven uiteindelijk de hele mikmak aan mij zodat ik zelf mijn naam kan zoeken, vinden, aanduiden en doorstrepen. Air Asia, toppie service! Na het visum, de immigratie, de bagage en de douane sta ik gepakt en gezakt buiten. Opdracht: de chauffeur van Eco-Dive vinden tussen de andere 180 met bordjes zwaaiende spleetogen. Begin er maar aan! Na anderhalf uur turen en pieren en “no thanks, I've got transport” tegen de andere 179, vinden Made en ik mekaar eindelijk! We rijden door het prachtige Bali, zingen “God lifts us up where we belong” en eten mandarijnen.. Love it!

Mijn kamer (hoor mij bezig zeg) in het duikcenter is nog 1 nacht bezet waardoor ik op zoek moet naar iets anders. Bamboo Bali heeft geen goedkope kamers meer dus krijg ik – omdat het maar voor 1 nacht is en ik goed kan bluffen dat ik elders zal gaan – een kamer OP het strand voor de prijs van een kamer aan straat! Fabrice (de goddelijke duik instructeur) komt me nog even persoonlijk opzoeken en een aantal dingen regelen voor mijn Advanced Open Water cursus. God, it's good to be back!!

Ik geniet van mijn heerlijke strand-kamer, zet een leuk muziekske op (My Girl van The Jackson Five) en eet een Banana Jaffle (een croque met banaan vanbinnen). Ik struin door de straten, laat me warmen door de zon, fotografeer de varkens en drink een lemon juice als ik daar zin in heb.

Enjoying the simple life..

In de namiddag is het tijd voor het echte werk: om mijn Advanced Open Water (AOW) te halen moet ik 5 duiken tot een goed einde brengen: deep dive (tot 30m), navigation dive (oefeningen met een kompas) en night dive (in 't donker) zijn verplicht. Drift dive (mee met de stroom) en fish identification zijn de opties die ik kies. Vandaag staan de deep en navigation dive op het programma. Het is heel rustig in het duikcenter dus ik heb Fabrice voor mij alleen.. Ik krijg voor de gelegenheid ook een duik-computer om mijn pols om diepte, temperatuur, diepste punt en de maximumtijd dat we onder water mogen blijven in 1 oogopslag te checken. Ik zie eruit als een echte! We gaan het water in en op een diepte van 8m wordt alles plots heel troebel en wazig.. Slik. Ik moét in zijn buurt blijven want hier wil ik liever niet alleen ronddobberen, ook niet met mijn nieuwe fancy computer-vriend. We maken enkele rare kronkels waaruit ik afleid dat zelfs onderwatergod Fabrice de weg kwijt was. Op 15m zien we terug klaar en kunnen we beginnen wijzen en 'ooh' en 'aah's' uitkramen in bubbel-taal. Nog voor ik het goed doorheb zitten we op 30m. Daar maak ik dezelfde concentratie-oefening als boven water en doe er 14 seconden langer over! De diepte doet iets met een brein.. We spelen ook tennis met een ei-dooier. Ik probeer het spelletje te beëindigen door een welgemikte smash maar het ei spat uit elkaar en ik verlies.. 1-0.

De navigation-dive begint met een uitgebreide briefing over de werking van het kompas en de opdrachten die ik onder water zal moeten uitvoeren. Ik begin met het afleggen van een traject van 10m. Ik moet mijn vin-slagen tellen maar omwille van een teveel aan concentratie tel ik mijn ademhalingen in de heenweg en vin-slagen in de terugweg. Het klopt van geen kanten dus vind ik maar iets uit! Fabrice heeft uiteraard meegeteld en gebaart al “gij vuile valsspeler”. Bij de 2de oefening moet ik een vierkant zwemmen, afgaande op de graden in mijn kompas natuurlijk.. dat lukt prima want na de 4de zijde ben ik weer bij Fabrice! Genoeg genavigeerd, tijd voor turnoefeningen! We doen handenstand, salto, achterwaartse salto en zelfs een loopwedstrijd (zonder vinnen)! Fabrice gaat er als een speer van door.. ik moet laag genoeg blijven zodat ik mezelf voldoende kan afduwen.. Geen avance, de voorspong wordt groter en groter.. Ik probeer nog te winnen door aan zijn been te trekken maar niets aan te doen.. Ook deze uitdaging verlies ik. 2-0. Gdvr. We “moonwalken” over de bodem terug naar het strand en we spelen haaitje met onze vinnen. Wij zijn zo hilarisch! Dat zou je moeten zien..

Vandaag staan de drift dive en fish ID op het programma: de 1ste duik gaat er een Ierse man mee die de Open Water cursus volgt. We komen wel degelijk in de stroming terecht maar in plaats van mee te drijven moeten we er tegen vechten. Pff, werken geblazen! Fabrice en ik plakken bijna tegen de bodem want daar is de stroming het minst sterk. De Ier zwemt 2m boven ons en moet beduidend meer kracht gebruiken om ons bij te houden. Plots gebaart hij dat hij nog 70 bar zuurstof heeft (iedereen begint aan 200 bar) terwijl ik nog 150 bar heb! We moeten terug naar boven, dive ends here.. Tijdens het stijgen moet hij zelfs zuurstof delen met Fabrice.. Wat die mens met zijn zuurstof doet, mij een raadsel.. Naast hem lijk ik natuurlijk één en al beheersing en ervaring. Bedankt Ier-man! De 2de duik bekommert Fabrice zich om de zuurstof-consumptie van de Ier, ik word meegestuurd met Komak, een lokale dive master. Die heeft het vooral op een afspraakje gemunt en interesseert zich minder in fish identification. “What doing tonight? You look experience diver (spreek uit diber) to me. I pick you up with motorbike, ok? Ok?” Fabrice belooft me na afloop een nieuwe duik met Fish ID als doel, geen afspraakjes (verdorie). Ik word nu al lastig bij het idee dat mijn duiken er alweer opzitten dus ik bestel alvast een nieuwe fundive en night dive. Shit zeg, dure nieuwe hobby.. Leve de VISA-kaart!

Kuala Lumpur - not my cup of tea..

Examination Day

Vandaag leg ik mijn theoretisch examen af.. ik overlees het hele boek nog s en besluit dat ik er klaar voor ben! Dat blijkt te kloppen want ik haal de maximum score van 50/50! Bravo voor mezelf! Fabrice en ik maken nog tijd voor een korte fotoshoot en dan is 't tijd om het kleine Amed (er is hier welgeteld 1 straat die evenwijdig met de kust loopt) te ruilen voor het grote Kuala Lumpur.

Duiken in Amed

Ik neem een rammelbusje richting Amed en aangezien ik de enige klant ben word ik na enige motiverende woorden voor de chauffeur (zagen noemen we dat denk ik) voor de deur van het Dive Center “Eco Dive” gedropt. De beloofde kamer is pas de volgende dag vrij waardoor ik onmiddellijk terug de straat op mag om andere accomodatie te zoeken.. Reizen is tof denk ik dan.. Gelukkig mag ik achterop de brommer bij één van de Dive Masters. Alles wat verder is dan 50 meter doen ze hier op een brommer. Ik kom terecht in een kleine bungalow van Bambu Bali en mag het zwembad van een ander hotel gebruiken.. Mm, zo slecht nog niet.

De volgende ochtend verhuis ik naar Eco Dive (mijn gratis kamer is redelijk spartaans.. maar gratis!) en beginnen we aan het echte werk: duikles nr 1. Samen met 2 Fransmannen moet ik de basic skills oefenen (gelukkig spreek ik 8 talen en pas ik me probleemloos aan, duikles in het Frans, c'est parti!). Eerst legt de (heel knappe 4-talige mulat) dive instructor uit wat we gaan doen, even later zitten we volledig in outfit op onze knieën 2m onder water goed op te letten wat Fabrice ons toont. Een uurtje later heb ik de oefeningen die ik niet echt haalbaar zag toch maar flink onder de knie! Zo moeten we onze bril afnemen en terug aandoen, de regulator (dat ding in je mond) achter ons droppen, terugvinden en verder ademen, de vest met cilinder en alle ander materiaal aan en uitdoen, loodgordel afwerpen en weer aan krijgen en enkel op basis van in- en uitademen omhoog en omlaag bewegen. We moeten ervaren hoe het voelt om zonder zuurstof te vallen en daarom draait de instructeur onze fles effe dicht.. Kalm blijven is de booschap!

Genoeg geoefend, de praktijk! We maken ons klaar voor onze eerste duik waarbij we ook moeten voorkomen dat de bril aandampt door er in te spuwen. De instructeur geeft de raad 'the greener the cleaner' waarna hijzelf en de 2 Fransmannen lustig beginnen te rochelen.. Okeetjes..

2 dagen later heb ik er 6 duiken opzitten! Dag 2 maak ik 2 duiken rond het scheepswrak USS Liberty, ik leer ook hoe de hele mikmak (duikfles, vest, regulator,...) in mekaar moet schroeven. Dag 3 gaan Lina en ik met een andere Dive Master op vadrouille. We kruipen in een vissersbootje, varen een kwartiertje en plonzen dan het water in. We zien de mooiste koralen en kleurrijkste vissen. Als je 'Finding Nemo' mooi vindt moet je zeker dit 's proberen! Ik zie zelfs een grote schildpad!!

Mijn duiken zitten erop en moet ik enkel nog het theoretische examen afleggen. Ik zit flink te studeren wanneer Fabrice me plots komt vragen of geen zin heb om een 'Night Dive' (in 't donker dus) mee te maken met 2 advanced divers. Euh.. ja zeker?? Na de briefing over lampen en gebaren en gevaarlijke giftige vissen gaan we de donkere zee in. Shit zeg, was dit wel een goed idee? Een uur later heb ik een héle grote glimlach om mijn mond: zo mooi, zo rustgevend maar opwindend tegelijkertijd, zo anders dan overdag.. En als ultieme verrassing heeft Fabrice onze Open Water / Advanced certificaten meegebracht en krijgen we deze onder water! Na de 3 kussen (erg handig met die regulators) doven we de lampen en zien we honderden fluorescende algen. Wat een duik!! Hier kan heel weinig tegenop. Die avond beland ik een foute Reggae bar met zatte indonesiërs die 'No woman I cry' kwelen maar zelfs dat kan mijn geluk niet verstoren.. 'k Heb er een nieuwe passie bij. Duiken heeft letterlijk een nieuwe (onderwater)wereld voor me geopend! Misschien kom ik na Maleisië wel terug om Advanced Diver te worden..

00u30.. Ik hoor de zee tot hier donderen.. Ik moet gaan slapen want de hanen zullen me ongetwijfeld wakker kraaien vanaf half 4. Ik houd mijn oordoppen alvast in de aanslag. Kippen, kuikens en hanen, dat loopt hier massaal en ongegeneerd over de straten. Echt niet zo leuk voor iemand met een pluimvee-afkeer maar ze zijn gewoon met te veel.. Ontwijken heeft geen zin, vermijden is onmogelijk. Wie weet kom ik helemaal 'genezen' thuis!

Just me, myself and I

De eerste dagen blijf ik in Legian (Zuid-Bali) om er uit te rusten van de Joker-reis en grote plannen te maken voor de komende weken. Na 2 dagen beginnen de bendes in Bintang geklede Australiërs me danig op mijn zenuwen te werken. Ik ontmoet geen leuke andere toeisten en heb al een eerste dipje.. Als dit alleen reizen in Azië is, no thanx.. Op de koop toe begeeft mijn geliefde rechter Plakkie (slipper) het en vind ik pas na 1 dag iemand die het kan herstellen. Er is wel een schoenmaker in Legian maar 't is niet duidelijk wanneer die met zijn karretje passeert. Op 't moment dat je 'shoes, shoes' hoort (spreek uit soes soes), spurt je naar buiten en geef je af wat hersteld moet worden.

I have to get out of here! Gelukkig kan ik effe onthaasten bij Ann in Lovina. Zij en haar man hebben

a house with a pool in de bergen en das ideaal om af te kicken van de Bintang-terreur en mijn batterijen op te laden om er deze keer écht aan te beginnen.