7 februari – dag 255

Mijn goed voornemen om mijn blog regelmatiger te updaten is tot nu toe niet erg succesvol gebleken. Ik werk eraan maar heb een beetje het gevoel dat ik geen uber-spannende dingen beleef die het bloggen waard zijn. Ik doe nog steeds de was, ik ga naar de markt en ik neem dagelijkse toch een brommer of 5. Dat is bij uitstek mijn favoriete vervoersmiddel. Snel, wendbaar, fris briesje,... zalig.

Ik heb een 9-to-5 leventje. Of laat ons zeggen een 5.30-to-22.00 leventje. Iedere ochtend fluiten de vogels mij wakker om 5.30. Wanneer die ochtenbegroeting afgelopen is en ik alsnog een uurtje probeer verder te slapen is daar kleine Fiston. Dat is de nachtwacht die de nieuwe dag begroet om 6.00 door terrassen te schuren, hagen te snoeien of de oprit te vegen. Of een telefoongesprek te voeren. Naast mijn raam. Dat is echt tof van Fiston dat hij zich betrokken voelt wat de properheid van de terrassen betreft. Maar in een huis zonder enige isolatie is dat zeer irritant op dat ochtendlijke uur. Ik heb Fiston al meerdere keren een kleine reprimande gegeven in mijn allerbeste kinyarwanda. Dat klinkt vertaald als volgt: “Fiston, luister goed. Ik wil slapen. En jij... sshhhttt!! (“moet stil zijn” kan ik niet zeggen). Ik... wil slapen. (moet ik herhalen bij gebrek aan “als jij nog veel lawaai maakt zoek ik een andere nachtwacht”). Ok?!”

Zo heb ik kleine Fiston ook s heel verward gemaakt toen ik over de tuin sprak. Ik had op het papiertje van de huisvuil-ophaaldienst (jaja, dat bestaat hier!) en op vuilnisbakken in de stad ‘ISUKU’ gelezen. Het woord voor ‘vuilnis’. Logisch. Mijn volgende reprimande klonk als volgt: “Fiston. Luister goed. Jij bent verantwoordelijk voor de tuin (responsable en jardin heb ik gewoon van het frans gepikt). Het is hier veel te vuil. Kijk hier en daar en daar. Jij... finish! (“dit moet gedaan zijn” hoop ik overgebracht te hebben met het woordje “finish”). Die kleine Fiston hoorde het donderen in Keulen. Ik begreep zijn verwarring niet. Had ik net niet glashelder uitgelegd dat er te veel vuilnis rondslingerde? Ik dus met Fiston de tuin in en vuilnis uit de haag beginnen plukken.

’s Avonds vertel ik aan mijn top-lief (jaja, dat heb ik!) wat er gebeurd is. Die begint te bulderlachen zodat heel Muruturusu het hoort. Blijkt dat ik net van mijn oren gemaakt heb door te zeggen dat de tuin veel te netjes is en dat hij daar verantwoordelijk voor is.. De ISUKU op de vuilnisbakken betekent blijkbaar ‘Keep clean’ in plaats van ‘Vuilnis hier’... *Zucht*

Leven en werken in het buitenland. Dat is allemaal exotisch en spannend enzo maar soms is het gewoon ook lastig en kl*te. En dan wil je thuis zijn (ja, zelfs in deze temperaturen) waar je mensen al langer dan enkele maanden kent, waar je de taal verstaat/spreekt, waar je de sociale omgangsvormen (her)kent, waar men niet naar je staart op straat, waar de prijzen vast liggen en je niet bij alles wat je koopt denkt afgezet te worden. Waar brie en pijnboompitten in het oneindige vooradig zijn. En vriendschap puur en echt is. Gelukkig gaan die slechte dagen ook voorbij, gelukkig is er het top-lief om efficiente reprimandes uit te delen (dat begint ook met “Fiston, luister goed” maar nadien volgen er veel moeilijke woorden die ik niet snap maar Fiston gelukkig wel) en gelukkig schijnt de zon hier alle dagen in al haar glorie. Gelukkig dwing ik mezelf om alles te relativeren en om dankbaar te zijn dat ik bijvoorbeeld niet in een vluchtelingenkamp in Syrie moet wonen..

Het werk is de laatste tijd flink opgeschoten! Waar ik in het begin ferm moest zoeken naar hoe en wat heb ik nu ellenlange to-do-lijstjes. De teacher-training heeft famuze vruchten afgeworpen! Ik heb een paar keer samengewerkt met een Rwandese collega. We bereidden de inhoud van de les samen voor waarna hij de training in kinyarwanda geeft. Waar de taal-barriere wegvalt begint de magie. Pre-numeracy, pre-reading, pre-writing, lesvoorbereiding,... kwamen allemaal in bod. De leerkrachten bereiden nu effectief lessen voor (dat was al jaren niet het geval) met een door ons aangebrachte template, er is een resource-kast ingericht volgens thema, VSO heeft een payment request van 2.000.000 RF goedgekeurd (een kleine 2000€) om materiaal te kopen, groep 4 en 5 hebben nu hun eigen klas en waar nodig zijn er ‘scenario’s’ opgehangen. Dat zijn foto-reeksen waardoor kinderen/jongeren een taak zelfstandig kunnen uitvoeren door de instructies op de foto’s te volgen. Ik wacht nog op een hele lading pictogrammen om per groep een visuele dag-indeling te hebben. Volgende acties op mijn lijstje zijn ‘schemes of work’ waarbij de leerstof per trimester / maand / week verdeeld wordt en een manual voor de leerkrachten met activiteiten voor kinderen met een ernstige intellectuele beperking. Dat richt zich vnl op sensorische activiteiten gemaakt met materiaal dat lokaal voorhanden is. Out of the box thinken is een dankbare eigenschap hier.

De laatste tijd – vaak achteraan op een brommer slalommend tussen ander spitsverkeer – valt het me te binnen dat ik in Oost-Afrika woon en dat ik al die uitdagingen toch maar mooi (ook soms minder mooi met veel emotie en kuren) het hoofd biedt. Dan ga ik s avonds een brochette eten in Master Grill waar 80’s en 90’s hits door de luidpsreker schallen, waar je alsnog een salaatje krijgt van enkel ajuin ook als je net het omgekeerde hebt gevraagd, waar het eten nooit samen arriveert en er sowieso een fout in de rekening zit, je moet ze enkel zien te vinden. TIA honey. This is Africa and I’m doing it. It’s a choise zeg ik dan tegen mezelf en gniffel de frustraties weg.