Dag 11 al. Zotjes. Time flies when you're having fun. Of wanneer je moet verhuizen, kuisen, inrichten, een tuin aanleggen en gaan werken. Oude vrienden in de armen sluiten. En verjaren tussendoor! Dan vliegt de tijd ook.

Mijn eerste weekend krijg ik in Centre Christus Justin-de-taalleraar over de vloer. Over het gras eigenlijk want de les gaat door op het peloeseke onder een boom. Qua klaslokaal is dat dik in orde. De les begint om 8u, wat ik in België een ontieglijk vroeg uur zou vinden. In Rwanda is het tegen die tijd al de helft van de voormiddag. Gelovigen hebben al een mis en een ontbijt achter de kiezen. En ik ben zelf ook nogal blij dat ik mag opstaan. Mijn matras is zo plat-geslapen dat ik me naast comfort ook zorgen maak over de hygiëne van mijn 10000-en voorgangers. Isolatie van licht en geluid kunnen we herleiden tot nul waardoor je om 5u 's morgens de volgende keuze hebt: in een klaarlichte kamer liggen met rugpijn en vogelgefluit-gekletter in de keuken-iemand die paadjes veegt of in een klaarlichte kamer liggen met rugpijn-met irritante oordoppen.

De eerste les Kinyarwnad is nogal formeel (begroetingen, beroepen..) maar de 2de les, dat is heftig. Van woordenschat of grammatica komt er niet veel in huis. Diepgelovige Justin en ik gaan de filosofische toer op en nemen onze beide maatschappijen onder de loep. Een Rwandees spreekwoordt luidt “Zirara zishya bwacya zikazima” wat vrij vertaald wil zeggen 'overdag is het rustig maar 's nachts branden de huizen'. Om aan te tonen dat gereserveerdheid, beleefdheid en controle extreem belangrijke eigenschappen zijn en plein publique maar dat het er - wanneer de gordijntjes toe zijn – wel s pittig kan aan toe gaan. Zo ook onze discussie. Adam & Eva of Darwin. Of homoseksuele of lesbische relaties!! Oh la la. Justin eet van emotie zijn Bijbel bijna op! En dat terwijl we omsingeld zijn door 3 (3!) eucharistievieringen. We beloven mekaar om open en eerlijk te blijven want daar leren we allebei het meest van. Ook al stijgt onze bloeddruk een ietsiepietsie.

Zondagnamiddag ga ik Adolphe opzoeken. Dat is het ex-liefje van mijn ex-huisgenote Lucie en een van de weinige (2!) bekenden die ik hier nog ken. Hij speelt volleybal bij de nationale ploeg en op zondag gaan die mannen zich wat amuseren in Club Mamba, een soortement recreatiedomeintje met beach-volley-veld, zwembad, bowlingbaan en veel gras. Ik dus naar die Mamba Club. Omringd worden door prof-sporters met een pintje in de zon. Dat vind ik een prima zondagnamiddag.

Maandag word ik opgepikt door een VSO-chauffeur. Eindelijk naar mijn huis!! De chauffeur kent het huis niet en gans Kigali van straatnamen en huisnummers voorzien, dat projectje is wel in opgang maar dat dat is nog niet helemaal afgerond. Alleszins niet in mijn wijk. Wij dus de vorige bewoonster gaan zoeken 'ergens ter hoogte van een hotel' want ook hier nog geen straten en nummer. Blijkt dat zij nog moet verhuizen! Enfin, na enkele uren haar gerief inpakken, inladen, uitladen, mijn gerief oppikken en afzetten, ben ik eindelijk verhuisd. Mijn huisgenote belt een kerel om te helpen poetsen en die Boniface, die poetst of zijn leven er van af hangt. Met staalwol schuurt hij mijn badkamer tot ze blinkt als nieuw. I love him already. Nadien zijn slaapkamer, keuken en living aan de beurt. Na het poetsen, het inrichten. Mijn huisgenote – Jane uit Kenia – interesseert zich geen moer in decoratie dus ik kan mijn gang gaan. Ik ga de lokale Makro plunderen en trakteer mezelf voor mijn verjaardag op een frigo en een gasvuur. Via een tweedehandssite koop ik gordijnen en op de markt koop ik een trendy stofke en laat de zetel-kussens overtrekken. Ikea meets Dille & Kamille meets African Swagger.

De tuin, dat was eigenlijk een containerpark. De vorige bewoonster smeet GFT, PMD en vooral veel rest gewoon in het rond, stak hier en daar een vuurtje aan en liet het rotten. Dirty woman! Jane en ik ons werkplunje aan en 3 uur in die tuin ploeteren. Afval en stenen verwijderen, grond omspitten (met zo'n typisch Afrikaanse hak. En dat ziet er zo niet uit maar dat is echt zwaar!), opgeschoten savooi verplanten, tomaten en kruiden zaaien, gras verplanten (I kid you not. Ik herhaal: gras verplanten) en dan alles veel water geven. Ik ben zéér benieuwd wat dat gaat geven...

Werkgewijs – want daarvoor ben ik hier uiteindelijk toch – is er nog niet zo veel gebeurd. Het heeft enkele dagen geduurd vooraleer ik het organigram, de onderlinge relaties, mijn werkgever en mijn opdracht ontcijferd had. Het komt erop neer dat ik een 'model of good practice' ga schrijven in het werkveld van 'Special Needs Education'. Ik word in 1 voorziening geplaatst – Humura - voor kinderen met een mentale beperking waar ik met de medewerkers en de kinderen een heel traject zal doorlopen. In de eerste fase leg ik vast wat er op dit moment gebeurt, in een tweede fase komen de workshops en trainingen, in een derde fase documenteer ik opnieuw de toestand, in een vierde fase stel ik (hopelijk!) vooruitgang vast en op basis van dat 'bewijsmateriaal' maak ik een 'model of good practice' met aanbevelingen. Als de Rwandese overheid het eens is met mijn schrijfsels, wordt deze voorziening de model-voorziening voor alle anderen. Hoppa. Hallo Verantwoordelijkheid.

Verder.. 3G internet heeft ook hier zijn intrede gedaan! Op sommige plaatsen waar je hele dure fancy croissants kan eten zelfs 4G! Iedereen heeft een smartphone dus we kopen massaal airtime en laden die telefoons op. Keihandig. Altijd en overal bereikbaar (behalve wanneer mijn bundel internet op is..). Dan spoei ik me naar een geel parasolleke en schaf ik me weer wat bereikbaarheid aan. Over bereikbaarheid gesproken.. Via onderstaande kanalen kan je me vinden

mail: astrid@herbosch.be

facebook: astrid herbosch

telefoon: +250 78 63 62 158

whats app: zie tel

skype: astrid.herbosch

post: VSO

P.O. Box 4599

KG 1178 Street, Plot nr 11235

Rikuri II, Remera Sector

Gasabo District, Kigali

Rwanda

Mijn goed voornemen om meer te sporten heb ik meteen omgezet in actie! Via een facebook-groep kom ik een yoga-les op het spoor (in Mamba club trouwens, handig want dan kan ik na de les gewoon aansluiten bij de chillende volleyballers). Met een licht kloppend hart het lokaal binnen. Blijkt dat er maar 2 deelnemers zijn in de beginners-les. Wat ik allemaal doe op 1 uur! Honden, slangen en krijgers die naar de plafond kijken. Ondertussen ademen met een 'open hart' en je binnenste heup buigen. Of zoiets. Op sommige momenten vind ik het jammer dat we maar met 2 zijn en dat ik niet in de massa kan verdwijnen want mijn binnenste heup buigen, daar ben ik duidelijk nog geen expert in. De volgende dag heb ik spierpijn op rare plaatsen dus het zal wel iets doen met mijn lijf en leden.

Nog meer sport-nieuws! Morgen zijn alle Rwandese Belgen uitgenodigd in de residentie van Meneer de Ambassadeur om de match tegen Algerije te volgen. Ook al zitten we aan de andere kant van de wereld, we blijven Belg en supporteren zullen we!

In al die chaos ben ik ook aan mijn 33ste levensjaar begonnen. Hoe de kaarten nu liggen zal er dat vast één worden om niet licht te vergeten. Bring it on.