Exact 1 jaar na mijn vertrek van vorig jaar zet ik voet op Rwandese bodem.Wanneer ik uit het vliegtuig stap voelt het warm. Net alsof Afrika me met een welkom-terug-knuffel omarmt. Het ruikt spicy. Dat zit niet meteen in mijn herinnering gegrift maar het is vast een voorbode voor wat komen gaat. Pittig zal het worden, no doubt about it.

Vanmorgen 46 kg Avontuur ingecheckt. Het was een beetje raar om te weten dat het voor echt was. Geen onzekerheden en misschiens meer. Geen weg terug. Enkel vooruit, richting Zuiden. Met een dubbele print van het entry-visum binnen handbereik.

Op de eerste vlucht van Brussel naar Schiphol liep ik een koppel bekenden tegen het lijf. Zo nam ik toch nog een beetje Merchtem mee. Aan gate F4 raakte ik aan de praat met een Amerikaasne vrouw. Van Rwanda had ze nog nooit gehoord, laat staan van Kigali. “Come again, dear. Are you sure about this? Never heard of..”. De tweede vlucht zat ik naast 3 Amerikaanse vrouwen met een BMI om u tegen te zeggen. Eén van de vrouwen kon haar tafeltje niet uitklappen terwijl haar stoel rechtop stond, can you imagine. Die heeft zich dus de hele vlucht languit gelegd (ik zat in comfort economy voor een onbekende reden) en is non-stop beginnen snurken. Het klonkt alsof iemand het onderste restje cola uit een flesje slurpt. Maar dan een bodemloos flesje. De vrouw naast mij heeft zich een mix toegediend van cognac, wijn en slaappillen. Zeer vermakelijk trouwens wanneer een Amerikaanse een wijntje besteld bij een Nederlandse airhostesse en de gewenste druivensoort per sé in het Frans wil zeggen. Beide beheersen de Franse taal als geen ander, dat weet iedereen.

Aangekomen in Rwanda zet ik me in de rij aan de paspoort-controle. Wanneer blijkt dat ik een afgeprint entry-visum heb moet ik in een andere rij aanschuiven. Waar een meneer mijn paspoort en visum onderzoekt en alvast op de toog legt. $30 later moet ik alsnog in mijn oorspronkelijke rij gaan staan maar daar begrijp ik het nut niet van. Gewoon doen. En vriendelijk lachen. Uiteindelijk belandt er een stempel in dat paspoort en mag ik het land binnen. Mijn 46 kg Avontuur zijn ook gearriveerd én er staat iemand met een VSO-bordje op mij te wachten.

Die brengt me naar Centre Christus. Het kamertje en het sanitair zijn vergelijkbaar met het klooster van vorig jaar. Basic. De douche is ofwel 2de-graads-brandwonden-heet of koud. Ik ga voor verfrissing. De handdoek is pittig te noemen. Die kan je in je vrije tijd ook gebruiken als schuurpapier.

Ondanks het feit dat ik me niet zo goed kan oriënteren vanuit Centre Christus, zit ik heel dichtbij de wijk die ik goed kende. Ik haal al een eerste lading geld af en ga naar 'mijn' supermarktje waar ze een groot Belgisch aanbod hebben: kipkruiden en nootmuskaat van de Colruyt, Cote D'or chocolade en sprits-koeken. Of 'alpro light soyamelk' voor een luttele €5 per liter. Dat is duurder dan de prijs van mijn overnachting. Welkom in Rwanda en meer nog in Astridstan!