Dag 98, 28 april

Les Frères de la Charité. Wereldwijd zijn er zo\'n zeshonderd, in Bujumbura tel ik Frère Augustin, Hypolite, Bosco, Avid, Anselme, Prince, Adelaide, Marcus en twee van wie ik de naam nooit versta. Ik durf het na 2 weken ook niet meer vragen. Naast de vaste crew is het een komen en gaan van bezoekers. Vaak andere broeders, soms zit er een uitzondering tussen zoals ik.

Het onthaal bij de Broeders is heel hartelijk. Ik ben al snel gewoon aan de dagelijkse routine. Het gebed van 6u volg ik van in mijn bed en dat van 18u sla ik over maar voor de maaltijden en het tv-kijken-met-pintje ben ik present. Jammer dat het elke dag zowel voor \'s middags als \'s avonds én banenen én patatten én rijst zijn. Met en brokje stoofvlees en platgekookte groenten. Lekker. Maar eentonig. Na anderhalve week is mijn culinair geduld op en neem ik zelf het heft in handen. Spinazie-courgette-soep en \'Spahetti à la Charité\'. Mezelve, Frère Avid (nog nooit een voet in een keuken gezet), Parfait van IT, Aimé van logistiek en de 2 keukenpieten van het klooster. Dat was mijn dream-team en die mannen moet ik coachen om anderhalf uur later soep en spaghetti voor een leger broeders klaar te hebben. Een snijplank kleiner dan een boterham en 1 groot bot mes. Daar moeten we het mee stellen. Dunschiller, nooit van gehoord. Mixer, te futuristisch. Peper, onbekend. En electrische vuren waar de potten niet op passen. We verhuizen na een tijdje naar een kotje buiten en koken op houtskool. Dat gaat vooruit! Je begrijpt waar de naam \'Saghetti à la Charité\' vandaan komt: met liefde gemaakt maar in erbarmelijke omstandigheden. Enfin, na anderhalf zwoegen serveer ik soep en spaghetti. En de bordjes waren allemaal leeg. En een \'liste d\'achats\' ligt de volgende dag uitgeprint op de directeur zijn bureau.

Na enkele dagen zijn de broeders mij al wat gewoon en vervalt de gêne. Dat levert dan hilarische gesprekken op als “\'t Is niet omdat ge niet moogt eten dat ge niet naar de menu moogt kijken”. Of “Wat doet ge dan als ge honger hebt en ge moogt niet bestellen??” We lachen daar een fameuze beet af in de réfectoire tussen de soep, de bananen en de patatten. Deze mannen missen ook iedere voeling met de vrouwelijke psychologie. Ze vragen in één zin hoe oud ik ben en hoeveel ik weeg. Mon Dieu..

Om 15u30 zit de werkdag erop. Dan spring ik op een brommertje, sta enkele doodsangsten uit (het verkeer is hier.. we zullen het \'bruisend\' noemen) en arriveer op Saga Plage. Met de zon op mijn snoet en een goed boek in mijn handen doezel ik wat weg. Als het echt warm is spring ik in het zwembad en slurp ik een vers passievruchtensapje op. Top.

Na 2 weken zit mijn tijd in Bujumbura erop. De broeders vragen of ik nog s terugkom. Als ze mijn visum betalen, mij een nieuwe matras kopen en het ochtendgebed verlaten naar 8 uur wil ik dat best overwegen. Ik word in stijl uitgewuifd met brochetten en frieten. En mayonaise pour la Belge. En een pintje uiteraard. Vermageren, dat staat hier niet op de planning. Genieten van \'t goed leven wel. Het leven zoals het is. De Broeders van Liefde.