Bart Breemersch aka Barry en ik zijn helemaal klaar voor een weekendje in chillax-mode aan het Bunyoni meer, net over de Rwandees-Oegandese grens. In de transit zone verloopt alles zeer vlot: een glimlach, 10 vingerafdrukken en 50 dollar later is onze paspoort een stempel rijker en zijn wij op Oegandees grondgebied! Wat meteen opvalt is dat het er vuiler en armer is. En dat de wegen in slechtere staat zijn, dat wordt ons ook snel duidelijk. Gelukkig is het maar een half uurtje tot Kabale, daar hebben we afgesproken met Daphne, een klasgenootje van post-graduaat Noord-Zuid. Zij werkt in Oegande in een HIV-kliniek en heeft dringend nood aan een weekendje natuur en Vlaamsch gezelschap.

We hebben een guesthouse gevonden OP een eiland in het meer en hoe kunnen we daar stiller, zachter en duurzamer naartoe dan per kano. De bagage voorin, wij in het midden en de kapitein achterin de uitgeholde boomstam. Peddelen maar! Het blijkt de start van wat een \'amai\', \'ooh\', \'wat een uitzicht!\'- weekend zal worden. We zijn ons héél erg bewust van ons gelukzak-schap en genieten met volle teugen.

Op het eiland zijn her en der \'geodomes\' neergeploft, rieten hutten met een open voorkant. Zicht op het meer. Van in je bed. De geodomes en geodomes deluxe zijn vannacht nog bezet dus wij vliegen in \'the cottage\': een vakantiehuisje voor 5 met privé sanitair – a shower with a view en een eco-toilet. Dat toilet scheidt het een van het ander zodat het ander als compost gebruikt kan worden. Hoe dat concreet in zijn werk gaat hebben we ons ook afgevraagd – schept iemand dat dan leeg? - maar geen antwoord op gevonden.

Het hele weekend stond in het teken van relaxen dus hele grote avonturen hebben we niet beleefd. Zaterdagmorgen was er tijd voor uitgebreid douchen, pedicuurke, boekske lezen en vooral veel van het uitzicht genieten. \'s Middags werden we ge-upgrade naar een geodome deluxe. We springen een gat in de lucht. Een top-plek met een joekel van een terras. Na een pittige wandeling placeren we een zwemmeke in het meer. Bij mij van korte duur, je weet maar nooit waar die bilharzia-bacterie uithangt. s\' Avonds eten we veggie, bio, eco en \'t is nog lekker ook! Met enige vrees voor ongewenste bezoekers - daar moeten we eerlijk in zijn – kruipen we ons bed in. Het is een beetje vreemd slapen als één van je muren ontbreekt. Om 7u lokt het ontwakende meer me mijn bed uit en ik zet mij een beetje te kijken. Gewoon. Zitten en kijken. Naar hoe mooi het hier is.