The Village People

28 februari

Sadock, mijn taalleraar, nodigt me uit om mee te gaan naar zijn dorp in het Oosten van het land. Hij moet er in opdracht van het Amerikaans koppel Shelton & Danette (mijn buren van het AEE Guesthouse) gaan inspecteren of de werken aan de waterput goed vorderen. Het plan is om van 1 waterleiding naar 4 te gaan zodat er 4 mensen tegelijkertijd water kunnen pompen. Mooi plan vind ik. En dat wil ik graag zien.

Na 2 uur onderwerp van gestaar en gepampel – mijn haar blijft iets magisch – ben ik blij dat we van de propvolle bus mogen. We springen op 2 brommers en beginnen aan het mooiste moto-tochtje tot nog toe. Een rode aarden wegje slingert zich tussen bananenbomen en huisjes. We arriveren aan de pomp waar Sadock\'s vader tot aan zijn knieën in het slijk staat. Duidelijk nog wat werk aan de winkel.

Ze werken met 2 man sterk aan de waterput en er lopen 3 kindjes rond. 2 minuten later werken ze met 2 man sterk en lopen er 40 kinderen rond. Die lijken zich exponentieel te vermenigvuldigen. Van waar ze allemaal komen en welke tamtam rondroffelt dat er een muzungu is gearriveerd weet ik niet, maar ze zijn er en ik ben omsingeld. Ze betasten mijn armen, nek, haar, vingers en gezicht. Hallo 1 miljoen bacteriën. Wanneer de brommertjes de rit naar het volgende dorp aanvatten, moeten ze zich een weg banen tussen 40 schoolkinderen. Ik vrees voor verpletterde teentjes of omver gereden kleuters maar deze kinderen hebben een extra straffe beschermengel meegekregen.

Enkele tientallen bananenbomen, hutten en kronkels verder arriveren we aan Sadocks ouderlijk huis. De muren zijn van leem en de vloer van aangestampte aarde. Het raam is een gat in de lemen muur. De deur is 15 cm te kort. La Mama heeft rijst en kool op een houtvuurtje gekookt en als er één ding is waar mama\'s blij van worden, dan is het flink eten. Ik vrees of mijn darmen even flink zullen verteren. Mijn beleefdheid (en dankbaarheid en honger) zijn sterker dan mijn vrees voor beestjes dus ik eet mijn bordje leeg. De hele familie wordt voor de lens gesleurd want dit is – niet eens overdreven – a once in a lifetime oppurtunity.

Op de terugweg naar Kigali verover ik de topzetel naast de chauffeur: veel plaats, raampje open, magisch uitzicht. In Nyabugogo – het chaotische busstation – boek ik alvast 2 ticketjes naar Oeganda bij \'Bahama Blessings\'. Kan niet wachten.