Dag 22, 12 februari

It has to be a letter.

Papieren regelen, dat is nergens een pretje. Papieren regelen in Rwanda, dat mag je best een uitdaging noemen. Ik denk dat ik met mijn toeristen visum goed zit voor de komende 3 maanden maar misschien moet ik dat toch \'s navragen op de dienst Immigratie. Nadat ik eerst in de verkeerde wachtzaal zit, mag ik 2 deuren verder opnieuw een nummertje trekken. Er zijn 2 beambten aanwezig maar op onvoorspelbare tijdstippen verdwijnt één van beide voor een tijdje dus echt snel kan je \'t niet noemen. Mijn beurt: ik leg uit dat ik vrijwillig aan de slag ben in een ziekenhuis. Ik hoop de hele poespas van een work permit te ontlopen maar daar denkt de meneer van Immigratie anders over. Hij somt op een rappeke op wat ik allemaal moet proberen te verzamelen en dan staat de volgende buitenlanden met visum-problemen al aan mijn stoel te trekken. Ik heb een weekend de tijd om alle documenten bijeen te harken. Dat kan alleen maar lukken. Het geld, de \'Ordre de mission\' van Artsen zonder Vakantie en de pasfoto heb ik al. 3 down, 3 to go. Het visum application form moet ik op de website zien te vinden. Tussen die dertig andere formulieren. Ik print het samen met mijn CV af (lees: ik wacht op een degelijke internetverbinding, ik download het document, ik kopieer het naar een USB-stick, ik loop in de middaghitte naar het internetcafé en vraag aan de jongeman (in een wollen trui nota bene) om mijn blaadje te printen). Zo gaat printen hier. Maandagochtend vraag ik aan de directie-secreterasse van het ziekenhuis of ze mij een attest wil maken dat ik daar effectief werk. 2 uur later sta ik met mijn documentje op straat. Een moto op en richting migratie. Voor mij zitten 4 Indiase nonnen. Die hebben samen 1 nummertje getrokken en veren gelijktijdig recht wanneer ze aan de beurt zijn. De meneer aan het loket protesteert aanvankelijk maar omringd door zoveel Goedheid kan hij alleen het hoofd buigen. Dan is het eindelijk mijn beurt. Nogal zelfvoldaan leg ik hem al mijn documenten voor. Ik denk dat ik een work permit-record gevestigd heb. Mijn triomf blijkt al snel ongegrond: het internet-document is niet het juiste en het attest van het ziekenhuis moet een brief zijn. \'It has to be a letter\'. De inhoud is net hetzelfde, maar de vorm, daar gaat het om. Dat meen je niet. Ik kan van vooraf aan beginnen.. Dinsdagochtend: Ik moet van pier naar pol en besluit mezelf te verwennen met een privé-motard-voor-de-dag. De man spreekt een aardig mondje Frans en wanneer ik naar zijn naam vraag -herhaaldelijk- blijf ik –het zal de wind zijn– \'Prot\' horen. Ik probeer nog met Prospère? Phonse? Paul?? maar hij blijft bij Prot. Ik krijg het niet over mijn lippen en houd het bij Monsieur.

Prot brengt me terug naar het ziekenhuis en na anderhalf uur heb ik een brief met stempel en handtekening vast. Ik voel dat het work permit heel dichtbij is. De meneer van Immigratie ziet mijn document en mijn brief en zegt dat hij me zal bellen wanneer mijn work permit klaar ligt. Hopsakee. Geregeld.