Dag 15, 5 februari

African swagger

Dat het week-programma van de leefgroep niet uitpuilt van activiteiten, daar moeten we eerlijk in zijn. Maar dinsdagnamiddag staat er muziek op het programma en aangezien alle Afrikanen gezegend zijn met een extra muzikaal gen, waren de verwachtingen hoog gespannen. Ik wist niet goed wat te me te wachten stond toen de verpleegster me uitlegde dat de activiteit zou doorgaan in de polyvalente zaal én met alle patiënten samen. Ik beeldde mij een reuze-zakdoek-leggen voor of workshops van verschillende dansstijlen. So wrong.

Ik heb kleine Souvenir aan mijn hand en 5 anderen rond mij wanneer we in de verte de gordijnen van de polivalente zaal zien wapperen en de bass ons tegemoet komt. Buffalo Soldier van Bob Marley? Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn vriend zijn korte beentjes en ik sleur het kind de berg op. Wat gebeurt daar?? Wat ik toen zag, dat had ik nog nooit gezien.

Een 70-tal patiënten gaan op hun eigen gekke wijze volledig uit hun dak op top-50-tunes. Mijn mond valt open. Ik kan mijn lach niet inhouden. Wat een waanzin. Die wordt nog ten top gedreven wanneer één van de patiënten mij opmerkt en meteen de hele zaal op de hoogte brengt \'MUZUUUUUUUUUNGUUUU!!!!\'. Het is redelijk angstaanjagend om 30 psychiatrische patiënten om me af te zien komen. Souvenir duikt achter me weg. Ik wou dat ik hetzelfde kon doen. Maar dat gaat niet. Daar sta ik. Al die bizarre mensen die iets vragen, me een willen hand geven of een vuistje. Er zijn er ook die - zonder het eerst beleefd te vragen - aan mijn haar voelen en in mijn armen knijpen. The\'re all over me. Ze ruiken niet naar Tahiti-douchegel-met-een-vleugje-vanille en ze hebben de laatste 5 jaar hun tanden niet gepoetst. HELLEP!Ik slaag erin mij uit de cirkel te wringen en probeer hen te negeren. Het komend anderhalf uur krijg ik oneindig veel dans-verzoekjes maar ik weiger beleefd. Ik krijg ook een heel grappige vraag: de man in kwestie heeft net zijn liefde verklaard wanneer hij zich nog snel het volgende afvraagt: \'You are muzungu. For ever??\' Dat denk ik wel, mijn vriend. Wanneer ik een korte rustpauze inlas op de vensterbank word ik tot \'publiek\' gebombardeerd en krijg ik allerlei truucjes te zien: dansen op je hurken, echt héél snel met je poep schudden, un deux trois grand écart,... Ik ga snel weer zelf dansen voor er ongelukken gebeuren.

De kleine Afrikaantjes lossen mijn verwachtingen volledig in. Schudden met alles wat aan hun lijfje zit. Tot hun broek in de helft van hun billen hangt. Het zweet parelt op hun neus. Het dak gaat eraf op \'Sheeeeeeee\'s an African women. She\'s got this swagger. An African swagger\'. Ziek of niet, het dansen zit deze mensen in het bloed en dat krijgt een storing in de bovenkamer er niet uit. Gelukkig maar.