Dag 13, 3 februari

2 Belgen – featuring Bart Breemersch

Vandaag krijg ik bezoek van Bart. Hij is een vriend van een collega van mijn zus. Hij werkt als leerkracht wiskunde, informatica en economie in een school in Gitarama, op een uurtje van Kigali. Omdat de winkels en het sociale leven daar niet zo héél veel te bieden hebben, komt hij zijn batterijen opladen in Kigali-City. We ontmoeten mekaar in het busstation van Nyabugogo. Spannend. Ik ken Bart niet en zo\'n blind date, dat kan ook fameus tegenslaan. Wanneer ik aan het busstation van de taxi-moto stap, staan er mij tientallen anderen op te wachten. Kleine chaos. Maar niets vergeleken met wat er mij binnen de poorten van het busstattion te wachten staat. Grote Chaos. Beeld u het volgende in: een hele grote parking, VOL minibusjes, door mekaar aan het krioelen en wroeten dat het geen naam heeft. Mannen die half aan/uit het busje hangen om passagiers te ronselen. En zo\'n muzungu, dat is de ideale prooi. Voor ik het weet ben ik omsingeld door 20 van die jagers. “Muzungu, where you go? Where you go??”. Een gekkerd met glitter-Elvis-jas heeft zich ook in het groepje gewurmd en wil me persé een \'vuistje\' geven. Ok, one down. What\'s me that here?!? In mijn beste rwandees leg ik uit dat ik niet wil reizen maar dat ik ndashaaka (zoek) een àndere muzungu. Ik vraag of er nog een andere ingang is in vloeiend Jommeke-Engels, dat werkt het best en zo blijkt. Ik wurm en wring en spring opzij want bussen remmen hier niét voor mensen. Oeps, vergeten. Aan de andere kant van de parking springt Bart met zijn 1.90 meters me meteen in het oog. “Hier sé, daor sé!” klinkt het in het Antwerps. Dat klikt, dat zie ik meteen. We springen op 2 moto\'s en banen ons een weg naar Nakumat, de grootste shoppingmall van de stad. Bart klemt zich stevig vast, het is zijn eerste rit op zo\'n taxi-moto en da\'s altijd een beetje sterven. Mijn brommertje rijdt alsmaar trager en trager tot het uiteindelijk stilvalt in de goot. Afstappen en overstappen gebaart de motard. De benzine is op. Na een bezoekje aan this-is-heaven-!-Nakumat, zetten we ons in Juicilicious bij een mango juice voor een degelijke kennismaking. Het is ZO leuk om Vlaams te kunnen praten. En ons hart te kunnen luchten. Bij deze, Jan Royackers, jij verdient een merci!

Op weg naar Nyamirambo toon ik hem de gedenkplaats van de 10 vermoorde militairen. Het blijft beklijvend, ook al weet ik wat me te wachten staat. Omdat we er overdag zijn is er ook een gids aanwezig: ze loodst ons door de verschillende lokalen en geeft een andere versie van de feiten. 9 van de 10 para\'s zijn vermoord door een granaat (getuige daarvan de vele kleine inslagen in de hoek van het lokaal) én door een machete. Waarom zou je iemand die al dood is nog met een machete verwonden, vraag ik haar. Omdat ze nog niet dood waren, antwoordt ze. De 10de militair is in een vluchtpoging neergeschoten.

Via het terrein van het KIST – Kigali Institute for Science and Technology – bereiken we Nyamirambo van de andere kant. Ik had Bart gewaarschuwd voor al het staren maar hij heeft de indruk – en die heb ik ook, bummer – dat er vooral naar mij gestaard wordt.. De 3de regenbui van de dag. Hallo? AFRIKA?? Wie het zich voorstelt als een droge, stoffige woestijn moet dringend \'s naar Kigali komen.. Wij, ondertussen uitwringbaar, ploffen neer in rode plastic stoeltjes en bestellen friet en brochette. Hoe geslaagd kan de start van een vriendschap zijn.