De komende dagen word ik van Pier naar Pol gestuurd. En weer terug naar Pier. De school-directeur, de hoofdleraar en de leraar Engels moeten dringend een cursuske “Samenwerking & Communicatie” volgen. Pier maakt een afspraak waar Pol niets van weet en Pol maakt een belofte waarvan Pier volledig uit de lucht komt vallen. Het komt erop neer dat ik de leraar Engels alleen op afstand heb gezien, het boek van Engels niét heb gezien en dus maar op mijn ukkie een les-engels-voor-beginners voorbereid. Ik weet niets van de leerlingen hun niveau, van de groepssamenstelling.. “Een twintigtal” had de hoofdleraar me gezegd. En dat ze goed zouden luisteren, dat had hij ook gezegd. De grapjas.

Woensdag, les 1.

Ik arriveer een half uurtje voor afgesproken tijd. Niemand te zien. De schoolpoort is dicht. Ik ga achterom en wacht in de bruga (broega), zo'n hut zonder muren. Als er om 16u10 niemand is, dan ben ik de pist in. Ik geloof er geen bal van dat hier straks 20 leerlingen zullen staan. Ik hoop er stiekem ook op. Om 15u50 hoor ik 2 jongensstemmen en belgerinkel. Dan toch.. Ze komen de 'speelplaats' op en klimmen direct de boom in. Enkele seconden later smijten ze mango-bommen naar beneden. Na enkele minuten zijn er 9 leerlingen, om 16u zijn het er 29. “Tidak guru?? Geen leraar??”. “Tidak guru. Geen leraar.” Het is een bende wildemannen. Oh Lord. Crazy loco. Ik moet er iets mee aanvangen en verzamel ze allemaal in 1 klas. Die is uiteraard niet voorzien op 30 dus het wordt proppen geblazen. Het komende uur is CHAOS het trefwoord. Het is vaak ook grappig, maar nog vaker is het luid en druk. Boeken gooien, schijngevechten, ik die tussenbeide kom,... het gebeurt allemaal in mijn klas. Er heerst anarchie, maar ik slaag er wel steeds in om de rust, zij het zeer tijdelijk, te herstellen. Soms ben ik positief verbaasd over mijn autoriteit maar – we moeten daar eerlijk in zijn – het kan nog een klein tikje beter. Op het einde roepen 30 pubers “Bye Teacher” en moet ik toch effe bekomen. Op het strand. Met een mango juice. Wat een heerlijke plek om les te geven...

Vrijdag, les 2

In de voormiddag ga ik opnieuw naar de school. Deze keer kan Mister Kuss (Koez) niet ontsnappen. Ik leg uit dat 30 leerlingen in een te kleine klas met een nieuwe leraar niet echt bevorderlijk zijn voor de sfeer in de klas en de kwaliteit van het lesgeven. Ik stel voor om de groep op te delen en 2x dezelfde les te geven. Dat vindt hij allemaal prima: “je deelt ze maar op hoe je wil, je mag alle klassen gebruiken, je kan zelfs 3 groepen maken en dan loop je heen en weer”. Ik ben niet te vinden voor het plan om van de ene klas naar de andere te spurten en de helft van de tijd leerlingen alleen te laten. Het zijn apen wanneer ik aanwezig ben, stel u voor wat er gebeurt als ik ze alleen laat! Ik probeer – aan de leraar Engels niet te vergeten! - duidelijk te maken dat ik 2 groepen wil, die NA MEKAAR dezelfde les krijgen. Hij is bijna even slecht in Engels als zijn leerlingen..

In de namiddag keer ik terug, benieuwd wat ik zal aantreffen. Geen leerlingen? 30? 50?? 'k Ben zeer verbaasd, het zijn er 12. En ze zetten zich braafkes neer en ze volgen de les en ze maken de oefeningen. We kunnen het bijna saai noemen.Het tweede groepje.. komt uiteraard niet opdagen. 't Was te voorspellen. Het was te vlotjes. Er moést een fout in het systeem sluipen. De leerlingen maken me duidelijk dat het anderen morgen naar de les komen. Huh!? Das heel vreemd want zaterdag is geen lesdag. I have to find Mister Kuss, again...

Volgende keer: de laatste lessen én foto's van de kids en de school! Stay tuned on Astridstan :)