Ja santé.. Ik dacht dat organisaties voor mijn deur zouden kamperen eens ze wisten dat ik vrijwilligerswerk zocht.. niet dus. Ik speur het internet af, vraag viavia, stuur mailtjes maar nada noppes nikske nul. Het wordt een vrijwilliger dezer dagen niet gemakkelijk gemaakt, een rits voorwaarden om aan te voldoen: voorbereidende weekends in het thuisland, een minimum termijn van 3 maanden, copies van diploma's, referenties om het karakter na te gaan,... De lat wordt wel erg hoog gelegd om ergens aan de slag te kunnen gaan. Ik voldoe aan geen enkele voorwaarde, damn... Komt nog bij dat internet écht niet meewerkt, ik krijg de ene failure notice na de andere én Bali staat op zijn kop want het is Galungan, een soortement Balinees Nieuwjaar. Iedereen toert op de brommers van de ene ceremonie naar de andere. Ze zijn uitgedost in Balinese klederdracht en overladen met offers. Prachtig! Ik geniet van de kleurrijke chaos, wacht geduldig tot ik meer nieuws heb van enkele organisaties om iets te beslissen en doe het ondertussen plan-plan, op 't gemakske.. ik huur een huis met een tuin, ga nog s snorkelen in Amed-reef en klets met al mijn kennissen. “Astrid! You back?? I think you in Holland!”

Na enkele dagen krijg ik 2 reacties: een weeshuis in het Noorden heeft genoeg helpende handen en een dagcentrum voor kinderen met een handicap wil me maandag spreken. Dat is over 4 dagen. Daarvoor moet ik naar Ubud en ik ben niet eens zeker dat ik kan starten.. Ik heb geen zin om 4 dagen op een optie te wachten, ik pak mijn biezen en koop een enkeltje Gili Air. 4de keer! Ik hecht me deze reis enorm aan warme mensen en gastvrije plekken. Of aan gastvrije mensen en warme plekken. De vriendschap primeert boven het rondtrekken. Het thuiskomen is leuker dan het aankomen.

Gili Air dus. Ik ga – opnieuw – op huizenjacht want de huisjes waar ik de 3 vorige keren in geslapen heb zijn te ver, te duur, te vuil of te opdringerig (de jongens die er werken dan vooral). Ik tsjol het eiland af en vind een bungalow in een grote tuin, dicht tegen het dorpje van de locals in het midden van het eiland. Na 1 nacht schreeuwt het buikgevoel “NEEN!” en kan ik alleen maar gehoorzamen. Inpakken en op zoek.. Ik wéét dat er iets ongelofelijk op mij wacht, ik moet het alleen maar vinden. Ik weet ook dat ik veeleisend ben en dat andere mensen al lang tevreden zouden zijn.. Net als ik mijn (veel te snel gemaakte en dus asymmetrische en dus kak-om-te-sleuren) rugzak wil neersmijten passeer ik een klein geel huisje met grote tuin. Nieuw, proper en gezellig. Dicht tegen het strand maar ook afgezonderd. Allé, ge hoort het al.. 't Was liefde op het eerste gezicht. In het (goedkope!) pakket zit ook een fiets, ontbijt én een 'medewerker' Iren' die thee brengt en me helpt met het verschuiven van meubelkes en aansluiten van verlengkabels. Raar zo'n hulp-aan-huis maar wel gemakkelijk.. Ireng ligt de helft van de tijd ook te maffen in de hangmat of op strandstoel-kussens OP het aanrecht (in een ander gebouwtje) maar ik vind hem tof. Op zijn GSM speelt hij Ace-of-Base en zingt dan luidkeels mee dat “all that she wants, is another baby”. Wij gaan goeie maten worden, 'k zie dat al.

Bon, ik heb een huis, een fiets en Ireng. Nu nog werk en we zijn er. Viavia kom ik in contact met de school-directeur / ex-burgemeester. Hij wil me inschakelen bij de pubers.. De leraar Engels kan wel Engels maar het is boeken-kennis. Iemand het effectief spréékt, dat zou dus wel handig zijn. De volgende dag word ik om 9 uur in de school verwacht. Stress!! Phoe! Lang geleden dat ik zo geflipt heb. Ik krijg geen pineapple-pancake-hap door mijn keel en laat mijn thee lauw worden. Onderweg overrijd ik van miserie bijna 4 kippen (ok, ook een klein beetje expres). Ik herinner mezelf aan mijn Kaapse ervaringen en dat geeft me moed “Komaan Herbosch, 7 jaar Kaapse kinderen. 15 gewone pubers zullen ook wel te hanteren zijn”. Ik arriveer op een speelplaats en word aangestaard door kleine mannen en schattige meisjes. Gdvr. Verkeerde speelplaats. Moving on. Ik slaag erin de leraar Engels te localiseren maar die vind het heel raar dat ik nu in de school opdaag want het zijn examens. Mmm.. Communicatiestorinkse tussen de directeur en zijn leraar. Na 5 minuten zit ik weer op mijn fiets, fluitend.. omdat ik nog even aan de stress ontsnap..