“Your body feels this is a good place to rest”. Dit is de verklaring van één van de hotelmedewerkers wanneer hij me al dagen ziet geeuwen, slapen, lezen, rusten, meer geeuwen en meer slapen. Moe dat ik ben! Moe! Ok, ik moet recuperen van mijn calvarie-tocht op Rinjani maar zelfs na nachten van 12 uur slaap blijf ik moe. Ik denk dat ik een slaaptekort van 3 maanden reizen en 7 jaar kinderpsychiatrie moet inhalen. En mijn lichaam vindt Coconut Bungalows blijkbaar een aangename stek om dat tekort weg te werken. Ik moet zeggen, ik ben daar met mijn gat in de boter gevallen: een klein paleisje in een weelderige tuin: terras met hangmat, goed groot bed, mooie buitenbadkamer met wàrm water, waterkoker, tassen en thee, een kast voor mijn kleren en zelfs een nachtlampje! Ik geniet van mijn huisje, van de rust. Quality-time met mezelf.

Na enkele dagen steekt onrust de kop op. Ik heb nog een maand. Wat doe ik daarmee? Ik moet lezen, denken en beslissen. Il faut bouger. Mijn visum vervalt binnen enkele dagen dus ik moet sowieso naar een Immigration Office om een verlenging van een maand te regelen. Mataram op Lombok is het dichts en handigst, so Lombok it's gonna be!

Not good. Lombok and me, there is no fire, not even a sparkle.. Op sommige plaatsen komen postkaartjes tot leven (een idyllisch rijstveldje) maar op de meeste andere plekken spat de armoede, kortzichtigheid en vuiligheid in het rond. Vrouwen staan uren en uren kniediep in een rijstveld gebogen, mannen wroeten met voorhistorisch gerief de weg open, vaak zonder schoenen, laat staan een contract of verzekering. De dikke gelukzakken beschikken over een cementmolen maar dat is schaars goed. Boeren moeten zich een weg door hun veld ploeteren met een kapotte ploeg. De huizen zijn scheve, vochtige rieten hutten, kippen overal (dat alleen al vind ik horror). Veel te jonge meisjes dragen baby's rond, honden liggen dood langs de weg. Oude verrimpelde vrouwkes met een geit aan de leiband. Not good.

In de steden is het chaos troef. En mensen bekijken me.. Nee, stáren alsof ik de eerste blanke ben die ooit voet in Mataram-city heeft gezet. Mijn krullen zitten niet verstopt onder een sluier en mijn armen mogen mooi bruinen, dat is mogelijks een reden voor al dat loeren in Moslim-Lombok.

De derde dag charter ik een auto met chauffeur om het binnenland in te trekken. Misschien ben ik per ongeluk in de foute steden terechtgekomen en wéét ik zelfs niet welk moois me nog te wachten staat. Driver van dienst is Randy (spreek uit rendier zonder r). Ik schat hem 1m55 en 45kg. Kleine rakker Randy heeft de zéér irritante gewoonte om voor echt élke reden 2x te toeteren. Kinderen die mooi aan de kant van de baan lopen, kinderen die in een weitje ravotten, vrouwen met geiten, kippen, grote autobussen die toch no way aan de kant kunnen gaan, grassprieten die durven waaien, zelfs als we in de file staan en geen kant uitkunnen... Randy heeft het allemaal graag onder toeter-controle. Een paar keer schreeuw ik bijna STOPTDAARMEE!! maar de iPod brengt gelukkig verstrooiing en rust. Ook na dag 3 is er geen liefde voor Lombok en geef ik toe aan mijn buikgevoel. Back to Gili Air..

Ik heb het efkes gehad. Reizen. Inpakken. Op een boot of in een bus kruipen. Slaapplaats en leuk gezelschap zoeken. Onderhandelen. Uitpakken. Afscheid nemen van nieuwe vrienden. En opnieuw. Alleen maar naar mezelf moeten luisteren. Mijn goesting kunnen doen. Hele dagen aan een stuk. 't Wordt te gemakkelijk en ego-centrisch na een tijd. Ik heb zoveel moois gekregen van dit stukje aarde dat het tijd wordt om te geven. Ik wil me terug nuttig voelen en ga op zoek naar een leuke plek om vrijwilligerswerk te doen. Dat lijkt me een puik plan om mijn laatste weken te spenderen..