Na al dat lazy-island-geniksnut is het tijd for some serious action. Ik besluit de Rinjani te beklimmen in 3 dagen en 2 nachten, een berg met een meer met een vulkaan ín het meer. 3726m pure natuurkracht. Ik heb me vestimentair niet echt voorzien op 'de bergen' maar de organisatie belooft me een goede jas. Bij start blijkt het een (nog natte) fleece te zijn. Joy. 3 koppels, de gids, 4 dragers en ikzelf gaan op pad.

Trekken is best een eenzame activiteit: een strijd die je met jezelf levert. It's me against the challenge I'm facing. 1000-en gedachten schieten door mijn hoofd. Wanneer ik een lastig stukje doorploeter denk ik aan een voordelen die een trekking biedt: het is goed voor de strakke billen, voor het karakter, voor de conditie, voor de longen, voor mijn talenkennis en voor de innerlijke mens! Het zweet druipt van je gezicht. Ik moet al mijn energie gebruiken om te stappen, klauteren, klimmen, balanceren en oog-hand-voet-coördinatie te regelen. Je kan niet zomaar je voeten neerploffen. Je moet goed bedenken wat je volgende (én je volgende) manoeuver is om geen kracht te verspillen. Het vraagt analytisch vermogen in combinatie met creativiteit: hoe geraak ik dit obstakel zo efficiënt mogelijk en met zo weinig mogelijk energie-verlies op en over?

Mijn nieuwe botinnen, knieverband, iPod (soms een Rihannake voor de moraal), wandelstok en doorzettingsvermogen vormen een geweldig team! Ik voer volledige conversaties met mezelf: ' Wist je trouwens dat er een fysica-wet is die beweert “Een lichaam dat in beweging is, wil in beweging blijven”? Blijven stappen is de boodschap Herbosch. Stilstaan is achteruitgaan.'

Op dag 1 stijgen we van 600 naar 2600m. Heftige klim. Wanneer ik puffend het kamp bereik voel ik meteen dat het een fris nachtje zal worden. Wind! WIND! Ik doe alle kleren aan die ik bij me heb maar 't is f*cking freezing cold. Ik spreek mezelf toe dat ik er niet over mag zagen want in België is het al een tijdje barkoud. Ik denk zelfs op een hoogte van 2600m aan jullie! Tegelijkertijd ontstaat ook de gedachte (en die zal vaker terugkeren dan 'in België is het ook koud'): Verdorie maat.. op rotsen kruipen, afzien, kou lijden en ervoor betalen ook! Dat is niet echt mijn concept van vakantie.. Ik verplicht mezelf het grotere plaatje te zien: al dit moois is enkel weggelegd voor de doorzetters en daar zijt ge er één van!

's Avonds toveren de gids en de dragers een feestmaal te voorschijn: nasi-met-alle-gloenten, gebakken kip en kroepoek. Bij deze een woordje over de dragers: niets dan bewondering en respect kan ik voor deze mannen opbrengen. Pezige pluimgewichtjes huppelen flipperdeflip op hun slippers (!) over de rotsen. Ze lijken de bodem haast niet te raken. Geen jas, geen schoenen, geen twijfel en geen angst. De enige optie is de 25kg zware last zo snel mogelijk ter plaatse krijgen. Als het kamp dan eindelijk bereikt hebben, moeten ze tenten opzetten, hout sprokkelen, water halen, groenten snijden en koken. Een beetje zoals de scouts maar veel minder leuk. Ik hoor ze 's avonds toch geen liedjes zingen bij het vuur.. Ze slapen onder een shelter zonder slaapzak, niet in een tent, want dat kan er qua gewicht niet meer bij.

Over slapen gesproken: ik had in de verste verte geen zin om in mijn tent te kruipen: harde grond, verwaarloosbaar dun matje, dunne slaapzak maar vooral ijskoud. En ook: zonder mijn anders (toch op kampeertripjes) aanwezige levende stoof Erwin. De body heat die hij uitstraalt, daar kunt ge gans de Rinjani mee verwarmen. Enfin, Erwin was er niet dus moest ik alweer creatief zijn. Het Oostenrijkse koppel – mountain people in hart en nieren – stelden voor om een steen uit het vuur in mijn slaapzak te steken. Ze leken het nogal te menen dus ik op stenen-jacht: niet te groot en niet te heet. Mijn nieuwe beste vriend en ik vlug de tent in and believe you me: zalig... Misschien niet zo zacht en soepel als een gel-kussentje uit de microgolf, misschien niet zo gezellig als een kersenpit maar wie geeft er om zacht, soepel of gezellig? Het moest vooral warm zijn! Na 2 uur was 't gedaan met de warmte en lag ik met een lauwe, vuile, dikke steen in mijn slaapzak. Mijn fleece was nog steeds nat en alle kleren die ik had niet warm genoeg. KAK. En dan moest de nacht nog beginnen.. Pijn in de heupen van de harde grond, wroeten, “shit 't gaat hier bergaf”, “lap mijn rits is open” (uiteraard aan mijn rug), “hoe laat zou het al zijn”, “verdoeme hé, thuis heb ik zo'n goeie slaapzak!”, “stoer hoor, 3 dagen gaan trekken”,... Ik moet mijn gedachten verzetten en maak in mijn GSM een lijstje 'Things that make me laugh'. Ik moet mij inhouden om niet luidop in lachen uit te barsten. Chance dat ik mezelf zo goed kan entertainen. Het wordt een koude woelige nacht maar ik slaag er wel om enkele uren te slapen. Denk ik.

Dag 2 start om 6u: banana pancake en toast tomaat/omelet speel ik vlotjes naar binnen. Krachtvoer! We dalen af naar het meer en dat is een pijnlijke affaire voor mijn zwakke knieën. We houden een stopje aan de hot springs waarvan de Indonesiërs geloven dat je met iedere duik in de watervallen een jaar langer te leven hebt. Na de lunch stijgen we naar mijn gevoel 50 000 meter want it's never ending. Grote blokken, grind... We wandelen boven de wolken en dat is wel heel speciaal. Misschien kom ik wel een troetelbeertje tegen.. Wanneer we het kamp geradbraakt bereiken staan de tenten al recht, is er al een shelter en zijn de dragers als groenten aan het kuisen. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ons geld deze helden van de bergen bereikt.

Ik oefen wat Bahasa met de gids en ga – deze keer met 2 stenen – de nacht in. Wanneer ik ze uit het vuur haal en in een plastic zak steek om gans de boel niet te bevuilen smelten ze zich een weg door mijn zak. Zo warm zijn ze dus.. De eerste uren is het puffen geblazen. Ik wil mijn trui uitdoen maar dat vind ik te veel het lot uitdagen. Na 3 uur begint het rillen en woelen. Ik word wakker van de pijn in mijn heup. Time check: 2u17. Binnen 13 minuten mag ik dit ijskot uit om me klaar te maken voor de klim. Ik weet niet goed of ik daar blij mee kan zijn.

Als ontbijt krijgen we Rachel-achtige koekjes en spelen er ieder een stuk of 15 naar binnen. Op deze voorraad moeten 3 uur stijgen en anderhalf uur dalen. Tijdens mijn laatste kopje thee vraag ik me echt af waar ik mee bezig ben. En terecht. Een half uur later tijdens de eerste pauze vat ik de situatie even samen: het is 3uur des nachts en er waait een ijzige wind. Het is pikkedonker en behalve 6 petzl-lampjes is er niets. Behalve mist, dat is er veel. En gravel ook. Ik vind gravel echt tof. Op een tennisplein. Op alle andere plaatsen vind ik het onvoorspelbaar en onbetrouwbaar. En net in deze ondergrond moet ik me een weg naar boven ploeteren. Ik HAAT het. Ik moet mezelf overtuigen dat er mij boven iets heel mooi te wachten staat want wie zoveel moeite doet, kan niet anders dan beloond worden. En dus zet ik door. 300m van de top moet ik mijn meerdere erkennen in de ijzige wind, de gruwel-gravel en mijn kwetsbare knieën. Na een zeer korte fotoshoot (mijn vingers vriezen er haast af) daal ik de hele weg alleen af. Samen met Kings of Leon, Beyoncé, Ray La Montagne, Yevgueni en Chichi Peralta zing ik voor Rinjani. Terug in het kamp trek ik me terug in mijn tent. En ik ween. Pijn. Doodop. Vuil. Frustratie dat ik het net niet gehaald heb. Vooral daarvoor ween ik. En omdat ik weet dat me nog een afdaling van 5 uur te wachten staat. Ik neem een flinke hap frisse berglucht en herpak me. Later hoor ik van Eva (van het Oostenrijkse koppel) dat slechts 7 (van de ongeveer 40) klimmers de top gehaald hebben. Dat troost mij. Een beetje.

De 5 uur naar beneden over boomwortels, rosten en stenen zijn geen lachtertje. Natalia (mijn Poolse lotgenote) en ik beginnen afleiding te zoeken in 'Voor hoeveel geld zou je dit opnieuw doen?'. Ik had met graagte 500 miljoen triljard Rupiah betaald om hieruit geregd te worden door een helicopter. Dubbel zoveel ook. Enfin, aan alle miserie komt een einde en om 14u bereiken we het dorp. Ik ben op. En stil. En heel fier dat ik dit op eigen kracht gedaan heb. Zonder helicopter.