1 dag na Ellen zit ook ik op een vliegtuig, niet richting Europa – oh no - maar richting Bali.. 3de keer goeie keer! De taxichauffeur wil me voor de “special price” van 150 000 rupiah (das 3x te veel en dus inderdaad een heel speciale prijs) naar Legian brengen. Ik ben al een Bali-ancien maar dat weten zij natuurlijk niet! Ik haal het onderste van mijn onderhandel-kunsten uit de kan, ik weiger een milimeter toe te geven en betaal 50 000 en geen rupiah meer. Als het moet kan ik redelijk assertief uit de hoek komen.. Zo kennen jullie me waarschijnlijk niet, maar ik kan het wel :).

Ik geniet van een spinach-fettucini met gerookte zalm (heel balinees, I know) in het beste restaurant van Bali en smijt me de volgende ochtend nog s in de toeristenkermis van Legian. Het is nog steeds Horror met een grote H. Snel een shuttle bus in richting Amed-city..

In Eco Dive word ik ontvangen door mijn ruime schare vrienden. Zelden zo welkom gevoeld! De duik-instructeur biedt me de logeerkamer in zijn huis aan. Dat heeft vele voordelen: ik heb leuke compagnie, er is internet, een leuke badkamer en keuken, na 15m verandert de tuin in de zee, ik kan aardig wat geld uitsparen en dus duikeeeeeeeen!! Er is ook één nadeel aan verbonden: het bio-ritme van het éénjarig dochterje en het mijne komen niét overeen: elke dag om 6u30 begint ze te babbelen en te kraaien.. Ik vul mijn dagen met heen en weer fietsen naar Amed (een pittig tochtje van 20 minuten met onderweg heel veel bekijks want fietsen zijn hier echt een rariteit), babysitten op de super-schattige dochter des huizes, bahasa spreken met de poestvrouw (die regelmatig in een deuk ligt omdat ik haar met veel overtuiging van mijn bahasa-kunnen allerlei onzinnige dingen vertel (bijvoorbeeld dat mijn ontbijt 'bintang' (bier) was in plaats van 'pisang' (banaan)), internetje raadplegen en oneindig veel tochtjes op de brommer naar stranden, zwembaden en ander leuks. Ik leer ook 'free diven' van Matthew (de pannenkoeken-man van enkele verhaaltjes terug): enkel met een masker en vinnen de diepte in duiken, geen lucht op de rug, enkel in de longen. Matthew kan na een jarenlange training 4 minuten onder water blijven en gaat tot 20m diep. Ik ben een beginner en ben al heel fier dat ik de bodem op 5m diepte bereik! Mijn leermeester is verbaasd over mijn techniek en he thinks I'm a natural! Leuke sport maar geef me toch maar the real thing. Na enkele dagen Amed is mijn duik-honger te groot en teken ik in voor wat mijn mooiste duik tot nu toe zou worden: Gili Selang, een klein eilandje ten Zuid-Oosten van Bali. Dive Master Komang, Graham (gepensioneerde Britse tandarts met pokkedure videocamera) en ik vormen een team, Ledong (de versierder van de fish-ID) en 2 oudere mannen vormen een ander groepje. We gaan met de jeep naar een klein haventje en kruipen daar 2 vissersbootjes in. De videocamera vormt ondertussen een zeer belangrijk onderdeel van ons team want dat ding is 20 000 euro waard.. De stroming is redelijk woelig en ik ben nog aan het klungelen om het juiste drijfvermogen te vinden waardoor ik tegen een koraal aanschuur (sorry koraal!) en mijn knie verwondt (sorry knie!). Nu heb ik aan beide knieën een schaafwonde in mijn anders zo egaal gebruinde benen. Verdorie toch! De duik verloopt verder in alle peis en vree, enkel genieten en verwonderd zijn is de opdracht. De koralen strekken zich meterslang uit, scholen van 300 minivisjes omgeven ons, 't is magisch. Na 52 minuten zit het erop. Terug naar boven.. Op de terugweg nodigt Graham me uit om bij hem en zijn vrouw in het resort te dineren en de beelden te bekijken. An offer I can't refuse.. Hij belooft me zelfs een kopie op te sturen eens alles gemonteerd is! Zo'n lieverd!! Ik steel tijdens het eten nog een paar keer de show wanneer er een koppel ganzen komt aangewaggeld: ik spring recht, verschuil me achter Graham en roep “somebody, do something! Scare them!”. Eerst denken ze dat het een mopje is maar ziet er iemand mij lachen?? Ik denk het niet.. Kippen en hanen, daar heb ik leren mee leven maar ganzen... das een brug te ver.

En ineens is het dan 17 november.. Das raar.. Ik voel dat ik me hier te thuis voel, dat ik hier nog veel langer zou kunnen blijven en daar moet je alert voor zijn. Ik verplicht mezelf een vertrekdatum te prikken (morgen!) en kijk al uit naar nieuwe plaatsen, mensen en avonturen. Het belooft de moeite te worden..