19 oktober moet ik mijn vlucht halen. 19. Ik mag het deze keer niet vergeten. Ik regel vervoer, neem afscheid van Eco-Dive en al mijn andere vrienden in Amed en spring in de shuttle bus. We geraken vast in het krioel-verkeer in Kuta en ik begin mij al op te pieren. Ik ben écht op tijd vertrokken, 't zou zo oneerlijk zijn om mijn vliegtuig net niet te halen. Ik spurt door de security, de check-in, ik betaal nog wat taxen omdat ik Indonesië verlaat en bereik tijdens het boarden de gate. Net. Op. Tijd.

Het alleen-zijn stoort me niet want ik weet dat Ellen hier morgen staat.

Het busstation waar ik de bus naar de luchtahven moet nemen is tijdelijk gesloten wegens werken. Ik loop een half uur in de middag-hitte en iedereen stuurt me een andere kant uit. Uiteindelijk vind ik de halte en daar ga ik.. Om 15u30 ben ik al in de luchthaven, ik heb zelfs al ticketjes voor de terugrit! Ik installeer me bij het info-scherm en piep om de 3 minuten om de status van de vlucht te checken. 16U12: Landed. Ik schiet me naar de Arrival Hall en na een dik uur wachten wordt mijn geduld beloond..

Ik heb een reis van 24 uur voor de boeg. Brussel – Caïro verloopt vlekkeloos! Goed begonnen is half gewonnen. Te vroeg gejuich want de vlucht van Caïro naar Kuala Lumpur is hels. Ik probeer alle obstakels te doorstaan en dwing mezelf regelmatig weg te dromen naar alle avonturen die mij nog te wachten staan.

Op mijn eerste plaats beland ik naast een niet zo sympathieke stinkbom, precies of ik stonk! Na 40 minuten begint de stinkaard ook te snurken, time to move on. De steward en zik zoeken samen een nieuwe plek. We spotten een 4-zit met 2 lege plaatsen, ideaal! Mijn nieuwe buurman is niet zo happy met mijn komst en neemt ondertussen al 3 zetels in! Ik ruil de stoel voor de grond en leg me languit tussen de rijen. De zetels porren langs alle kanten in mijn lijf. Ik val in slaap. Wanneer ik wakker word hoop ik dat er al 5 uur voorbij zijn. 30 minuten.. Ik hou het daar toch nog enkele uren uit want iederéén slaapt. Zelfs de stewards! Wanneer ik uiteindelijk een plaats kan bemachtigen probeer ik dat zo snel mogelijk in te palmen. Nog een uur en we landen!! Voor ik aan immigration kom moet ik nog een trein op. Ik weet begot niet waar de trein naartoe rijdt maar ik vind het avontuur en ik spring erop! Kleine chance want ik ben waar ik moet zijn. Er zijn 200 wachtenden voor mij maar na een tocht van 24uur kan dit er nog wel bij. En dan is het zover.. Ik kom de Arrival Hall ingelopen en zie Astrid zwaaien..

We meet again! We vliegen mekaar in de armen, zoveel emotie zijn ze hier duidelijk niet gewoon.

's Avonds trekken we Chinatown in en storten ons op het local food: alles wat je mogelijks op een stok kan prikken om te roosteren, we had it! Het Tiger bierke maakte het helemaal af.. Wat een start!

We slapen uit, eten 6 toasten met Nutella en gaan op KL-city-tour. Eerste halte: fish therapy. Het concept zit als volgt in mekaar: men betale, men steke de voeten in een aquarium met honderden kleine zwarte visjes en men wachte 15 minuten terwijl de visjes de voeten zuiveren (lees: dode huidcellen weghappen). Na het concept de realiteit: Ellen steekt vlotjes de voetjes in de bak en laat knagen wat knagen kan. Astrid... Nee... Het lukt niet. Ik probeer ik het 3 keer maar.. Nee. Geen beginnen aan. Met 2 gezuiverde en 2 niet-gezuiverde voeten zetten we de tocht verder. In de reuzachtige shopping mall hebben we vooral oog voor de verdieping met het eten en kiezen we zorgvuldig de heerlijkste pasteitjes. Na uren rondgetjol om busticketten te vinden (Ellen vat het in het Gents als volgt samen “dan ze al die buussen in mijn ol schtampen!”) slagen we er in Little India te vinden. 't is redelijk groot Little India en na een kraam of 150 hebben we nood aan versnapering. Aan de kasse van de local supermarket snappen we der niets meer van: ze verzegelen onze Sprite met een tie-rapke om het dan létterlijk 2 meter verder weer open te knippen. We krijgen zelfs een extra zakje en zijn met verstomming geslagen. Ellen vat het samen “Zeverrr”. Er is ook niemand die het systeem kan toelichten. We ondergaan. De eerste slappe lach krijgen we in het Indisch restaurant: we eten deegbollen, deeglappen en deeg-rol met steeds dezelfde sausjes. Na een nochtans enthousiaste start kunnen we geen deeg meer zien.. ook de 500 ml (!) appel en caroten juice kunnen ons niet meer verblijden. Te weinig variatie op hetzelfde thema.