Nog 2 dagen en ik ruil het vredige iedereen-kent-iedereen-Amed voor het grote anonieme Kuala Lumpur. Met dit verschil dat ik er Ellen zal opwachten aan de luchthaven!! De max. De start van ons Maleisië-avontuur. Dat wordt ongetwijfeld 24/7 lachen, gieren en brullen..

Ik slurp tijdens het schrijven van een gember-honing-drankje. De verkoudheid is nog niét onder controle.. Dag 7 van de valling al. Het is vooral die irritante kriebelhoest die me onnozel maakt. Hoe meer ik hoest, hoe meer het kriebelt.. Aaarhg! De pillen van de apotheek blijken niet zo efficiënt als gehoopt dus gaan we een stapje verder: de dokter. Na 10 minuten met mijn kop in de wind (ook héél bevorderend om met een valling op een brommer te kruipen) bereiken we 'de praktijk'. Een binnenkoertje met een fontein en een leren zetel. Het kabinet is een kamertje van 3x2m met enkele voor-oorlogse onderzoeksspullen en een vies bed. De dokter blijkt uiteindelijk een verpleegster te zijn en na het nemen van mijn bloeddruk, 3 seconden luisteren naar mijn longen en 4 weloverwogen vragen begint ze in haar kast te rommelen. Ze haalt 3 strips medicijnen tevoorschijn: eentje voor de koorts (die heeft haar thermometer vastgesteld toen die piepte op 34,4 °C), eentje voor de infectie en een antibioticum. Voila, consultatie gedaan! Na een consultatie via skype met mijn eigen huisarts, is de dosis antibioticum opgedreven en moet er binnen 2 dagen resultaat zijn!

Om de monotonie van het ziek-zijn toch een beetje te doorbreken entertain ik mezelf met het knippen van mijn haar! Ik draai een pluk haar rond mijn vinger en snij die dan af met – bij gebrek aan een echte schaar – een scheermesje. Mijn haar heeft de eigenschap te krullen en dat heeft bij deze risky business echt veel voordelen! Geen kat die het ziet als er iets scheef is!

's Avonds word ik samen met Esther en Fabrice bij Matthew verwacht. Mat is een grote Ierse man met helderblauwe ogen, ook duikinstructeur, en een gevoel voor humor om U tegen te zeggen. Tegenwoordig houdt hij zich bezig met free diving (een fancy woord voor snorkelen) en yoga, een happy hippie dus.. Toen ik me na enkele trappen, struiken, 'is dit een gracht?' nog meer trappen, 'shit maat, waar woont die kerel?' eindelijk een weg had gebaand tot in zijn living, hoor ik hem iets onverstaanbaar roepen. Ik ga op het geluid af en vind hem in zijn kamer. Naakt. 'Oh! Hi! Sorry! So.. this is your place.. nice!' waarop hij me begroet met 'You look great. Sickness suits you'. Dat was alvast een aardig startschot voor een gezellig samenzijn! Die avond eten we heerlijk (veggie) eten, lachen we ons regelmatig een breuk en sluiten we de avond met pannekoeken met chocolade-ijs!! Die kerel heeft een plaats in mijn hart veroverd! De komende dagen loop ik hem nog regelmatig tegen het lijf in Amed (zoals ik al zei, 1 straat groot) maar wanneer ik hoor dat hij het chocolade-ijs heeft opgegeten zonder mij ben ik wel erg teleurgesteld..

Mijn duikersgeduld is de laatste dagen genoeg op de proef gesteld, ik moét nog s het water in. Ik snorkel wel wat in Amed (de mooiste koralen bevinden zich letterlijk op 15m van mijn kamer!) maar dat kan mijn honger niet stillen. Ik onderneem nog een snorkel-poging met 2 Amerikaans/Vietnamese meisjes aan het scheepswrak in Tulamben. De kust is daar bezaaid met dikke keien dus in het water geraken is al een hele klus. Elegant in het water geraken is volkomen uitgesloten. Bon, tegen dat we ooit in dat water zitten (die ene draagt een zwemvest en de andere haar masker is kapot en ze hebben ook de volledige outfit al op hun kop op de keien) voelen ze zich onveilig in het water omwille van de sterke stroming. Ze kunnen letterlijk geen 3 meter zwemmen en we besluiten dan ook na 20 minuten koefelen en 2 minuten snorkelen om terug te keren. Zucht. 't Strafste van al is dat we tax moeten betalen omdat we gesnorkeld hebben aan het wrak!! Ik word een heel klein beetje kwaad maar het haalt niet uit.. We keren onverrichterzake (?) terug naar Amed en snorkelen nog een beetje in mijn tuin.

Samen met Esther en Lina boek ik een night dive, das toch nog net iets spannender.. Ik kies voor een wetsuit (zo'n duikerspak) met lange armen en benen want ik ben ondertussen al gewoon aan gemiddelde temperatuur van 28 graden en in het water is het 'maar' 25 graden.. Luxeprobleem! Na veel wringen en trekken heb ik het onding eindelijk aan, blijkt er geen rits aan te zitten! Ik ontzie mij de moeite om de hele bazaar uit te doen en trek er dus nog een shorty (een duikpak met korte armen en benen) bovenaan. Ik kan me amper bukken om mijn loodgordel op te pakken, hoe krijg ik ooit die vinnen aan?? We zijn nog niet in het water, laat staan uit en ik moet al naar de WC.. O jeetje.. Omdat we allemaal 'ervaren' duikers zijn, beperkt de briefing zich tot enkele gebaren. Huppakee, daar gaan we, het zwarte water in.. Na enkele minuten komen we aan 'the wall': een immense muur onder water VOL koralen en vissen. Ik weet niet waar eerst kijken.. de Dive master toont krabben, scorpionfishes, zeekomkommers, pufferfish en 1000-en anderen. Ik probeer mijn hoesten onder controle te houden maar dat lukt me niet altijd. Ik verbruik meer lucht dan normaal en als we op het einde in een fameuze stroming terechtkomen moeten we ook daar meer kracht voor gebruiken. Mijn zuurstof-niveau daalt en daalt.. Ik breng de dive-master op de hoogte maar die vindt alles okeetjes. Met een overschot van 30 bar bereiken we Amed Beach, stiekem toch blij dat ik weer gewone lucht adem..

Vandaag is een administratie / logistiek- dagje. Ik ben er ondertussen ook erg goed in geworden om heel inefficiënt te zijn en veel tijd te verprutsen. Enjoying the simple life. Ik heb nooit het gevoel dat ik me verveel maar als mensen me op het einde van de dag vragen wat ik gedaan heb kan ik niet erg veel opsommen.. Beetje rondwandelen, veel praatjes slaan, lunchen, blijven plakken,... Het leven zoals het is in amed :).

Ik geniet er ook enorm van om altijd op slippers en blote voeten te lopen.. Geen kousen, geen schoenen. Zalig.

Dikke kus,

Happy Feet.