Dag 133 – 8 oktober 2014

84 dagen zonder blog. Dat zijn er wel wat.

Ik zit op het ontbijt-terras van mijn nieuwe huis. Er waait een briesje, het is een aangename 24 graden en de vogels stjilpen. Er speelt een rustig muziekje en ik heb ook net enkele Délichockskes opgeknabbeld. Life is good in Kigali.

Ontbijt-terras inderdaad. We hebben nl ook een after-work-chill-terras aan de voorkant van het huis. Om de warme gloed van de ondergaande zon mee te pikken voor de avond valt. 3 weken geleden moesten we verhuizen. De vorige eigenaar wou het huurcontract niet verlengen dus wij 4 jeeps (4x dezelfde jeep) volgeladen en 3 straten lager gaan wonen. Het is een ruim licht huis met tuin! En zetels!! Dat is voor VSO-normen echt een grote uitzondering. Ik was al een uitzondering met mijn stofzuiger maar nu dus helemaal met mijn grote donkerbruine zetels. Opmerkelijk hoe je vanzelfsprekende dingen erg gaat appreciëren als je ze een tijdje niet hebt. En hoe vanzelfsprekend je het vindt als je het allemaal wel hebt. Een wasmachine, nog zoiets. Hebben we hier niet. En ieman die de was voor ons doet ook niet. Iedere Afrikaan kan kleren met de hand wassen. Ik kon dat niet. Mijn Keniaanse huisgenote stond aanvankelijk smalend/meelijwekkend naar mij te kijken wanneer ik mijn kleren stond te 'kneden' in een warm sopje. “My friend. Watch and learn”. Schuren en schrobben en wringen en wrijven. En spoelen spoelen spoelen. En dan trots en zelfvoldaan vanop het ontbijt-terras naar de volle wasdraad kijken. En dan hopen dat het 's nachts niet gepikt wordt. Life is simple in Kigali.

Voorkomen dat er gepikt wordt, daarvoor heb je normaal gezien een nachtwaker. De onze lag ongegeneerd te slapen. Die hebben we dan met zijn klikken en klakken buiten gezet. Hij probeerde en passant ook wat van onze klikken en klakken mee grabbelen maar dat had ik gelukkig in de smiezen.. Al snel hadden we een andere nachtwaker. Easy peasy dachten we. Tot ik op avond 2 niet binnengeraakte omdat meneer zijn sleutel op de poort zat en hij zijn roes lag uit te slapen in de tuin. Personeel.. *zucht*.

'k Heb hier ondertussen een vree wijze bende Vlamingen leren kennen. After-work-drinks, kampvuurkes, lazy sunday lunches of muziek optredens met witte wijn. Life is fun in Kigali.

Op werk-gebied verleg ik hier fameus mijn grenzen. Momenteel ben ik de M&E-specialist in mezelf aan het ontplooien. M&E, dat staat voor Monitoring & Evaluatie. Heel spannend kunnen we dat niet noemen maar het is onderdeel van het grotere VSO-project waar ik aan werk: het schrijven van een Model of Good Practice voor centra voor kinderen met een intellectuele beperking. Eerst de huidige situatie onderzoeken dmv observaties en vragenlijsten voor ouders, kinderen, leerkrachten en 'community health workers'. Dan een analyse-document ontwerpen, alle gegevens inputten en dan conclusies en aanbevelingen schrijven (saai, dat zei ik toch..). Op basis daarvan boks ik een teacher training in mekaar. Dat gaat van 'early childhood development' en 'lessen plannen en voorbereiden' tot 'huisbezoeken'. Een hele boterham. Gelukkig kan ik rekenen op een legertje VSO-collega's om me bij te staan bij de trainingen. Handig als je 90 experts in de buurt hebt.. Vorige week ben ik op studie-bezoek bij de collega's van Butare (het vroegere Astrida) geweest. Netwerken en uitwisselen, I love it. Samen met andere slimmeriken gaan we een algemeen curriculum ontwikkelen voor kinderen met een intellectuele beperking.

Ik pik ook hier en daar een klas-activiteit mee. Vandaag ga ik met groep 5 (de beroepsopleiding voor de jongens) het veld op. Stallen uitmesten, de koeien wassen en eten geven en de koeien naar de graasweide brengen. Daar ontstaat spontaan een reken-les in het veld. 1 klein blaadje en 1 balpen. 10 takjes. 10 vingers. En 10 tenen. Tellen van 1 tot 5, voor een potige kerel met Down-syndroom is het zweten en puffen. Maar als het lukt is het euforie, applaus, BRAVO VOOR MEZELF!!!, high five en een glimlach van oor tot oor. Tenen tellen. Worden we blij van.