21 maart, dag 305

De bus is hier bij uitstek het meest gebruikte vervoersmiddel. Op een mooie dinsdag bezoek ik een internaat voor kinderen met een intellectuale beperking op 3 uur rijden van Kigali.

Op de terugreis heb ik een ‘crappy seat’ (de klapstoeltjes in het midden waar je zodanig scheef op hangt dat ze scoliose veroorzaken) kunnen vermijden. Dat is al een goed begin. Maar dan. Mijn linker buur heeft een grote rugzak tussen zijn wijdgespreide benen. Hij komt overduidelijk over het midden maar dat geneert hem niet. Ik moet mijn helm en zak op mijn schoot houden. Gedurende 3 uur.

Mijn rechterbuur - op de crappy seat – is een mager nerveus type met een dun snorretje in een veel te grote kostuumvest. Hij probeert de weg te zien maar dat gaat niet want er zitten 30 andere opgepropten voor ons. Hij verspreidt een bierlucht en hij houdt zich vast aan mijn handvat. Wanneer zijn telefoon gaat duikt hij mijn kant op omdat daar minder lawaai is.. denk ik.. dat hij denkt.. Mijn persoonlijke bel wordt aan alle kanten doorprikt.

Aan onze rij is ook een box. Tof zou je denken. Muziek. Afleiding. Als we het getroffen hebben schallen er 80-hits door de speakers. Maar getroffen hebben we het niet. Het zijn vrouwen die net te hoog zingen dan waarvoor hun stembanden geschikt zijn. En de chauffeur heeft op repeat geduwd. Niet tof. Gedurende 3 uur.

Het is een ongeschreven wet in de wereld van de Rwandese bus-reizigers maar het is een wet: “Ramen moeten dicht”. Ja, we bevinden ons niet zover van de evenaar en nee, ik snap de regel ook niet maar de ramen zullen en moeten gesloten blijven. Ook gedurende 3 uur.

Mijn schuin-rechter-voor-buur kijkt de hele tijd schuin links achter zich. Naar mij. Hoe ik een emotioneel evenwicht probeer te vinden tijdens deze tocht.

In tijden van ergernis valt een mens terug op zijn basiskennis en dus moedertaal. “Allee ket!” komt er spontaan uit wanneer de rechterbuur mijn handvat grijpt en zijn elleboog het net iets te intiem maakt met mijn boezem. Assertief, ja dat ben ik nog steeds.

Assertiviteit werkt hier niet zo goed. Gisteren ging ik terug naar een groot Chinees warenhuis (waar in onzichtbare letters geschreven staat “Hier verkoopt men alleen brol maar iedereen trapt er toch in”) omdat ik niet tevreden was over een product. Ik had ‘Hot Resi stent’ matjes gekocht (spatie op een bizarre plaats maar we gaan niet muggenziften). Op de verpakking stond een dampende pot noedels op zo’ mat. Om warme potten en pannen op te zetten. Dat kon ik afleiden uit de naam en de illustratie. ’s Avonds meteen de daad bij het woord gevoegd. Ik – BAF! – een warme pan op die mat. Zo rap of tellen (echt rap) die mat aan het smelten. De bodem van mijn pan was een Hot Resi stent mat geworden. Met alle Chinezen maar niet met den deze, dus ik terug naar de brol winkel. De verantwoordelijke van de winkel was zo creatief dat ik aan de grond genageld stond. “Ik begrijp je probleem. Maar het is de eerste keer dat we die klacht horen. We waren niet op de hoogte van deze default. Ik kan je je geld dus niet teruggeven.” Wat?? Customer care in Rwanda..

Op werk-vlak, spannende dingen. Samen met mijn collega – partner in crime organiseer ik een “Working Party”. We nodigen andere NGO’s en relevante ministeries uit om ons Model of Good Practices uit de doeken te doen en feedback te vragen. We weten niet goed hoe hoog we de opkomst mogen verwachten.. Er dagen 40 geinteresseerden op! Unicef en Plan vand de partij! Rwanda Education Board en Migeprof – Ministry of Gender and Family promotion – van de partij! Na onze voorstelling werken we in kleinere groepen rond de 5 hoofdthema’s. We krijgen heel wat constructieve inhoudelijke feedback en complimenten voor de organisatie. Kleine ego-streling, doet deugd..

Ondertussen is er ook een kat binnen gewandeld en het ziet er naar uit dat ze gaat blijven.. Ze is wit en ik noem haar Muzungu.