Dag 1, 22 januari 2013

Deze ochtend in de vroege uurtjes glijdt het sneeuwlandschap aan mij voorbij. Eén traan verbijten op de parking, effe flink zijn, en dan 48 kg bagage inchecken. Na 8 uur in de lucht zet ik voor het eerst voet op Afrikaanse bodem. Warmte omhult me wanneer ik het vliegtuigtrapje afdaal. Daar heb ik lang naar uitgekeken. Niet alleen naar warmte. Naar dit hele Grote Avontuur. En nu gaat het eindelijk beginnen.

Frère Charles, de directeur van het psychiatrisch ziekenhuis in Ndera komt me persoonlijk afhalen. Van de luchthaven naar de Zusters Bernardinnen rijden we over een kraaknette, geasfalteerde, verlichte 2-vaksbaan met palmboompjes op de middenberm en een hoog breed voetpad aan weerskanten. Iedereen rijdt rustig en meer nog, iedereen respecteert verkeersborden en -lichten. Er loopt nog veel volk op straat te kuieren. Levendig en vredig ziet het eruit. Ik had het me anders voorgesteld.

Zuster Godelive staat ons al op te wachten en toont me mijn kamertje in het gastenverblijf. Soberheid troef: geverniste bakstenen muren en een groot hoog raam met roze gordijnen. Een bed, kleerkastje, tafel en stoel. Qua verlichting een TL-lamp en een kaarsje. En voor het kaarsje een geel strookje met daarop 'BIENVENUE'. Daar word ik blij van.

Frére Charles vraagt welke van beide koffers voor hem is. Hij denkt dat ik een volledige koffer vol medicatie heb en is erop gebrand om die al mee te nemen. Dringend nood aan Haldol blijkbaar. Ik begin in mijn rugzak te graaien en tover 4 dozen van het kalmerend medicijn tevoorschijn. Charles content. We gaan met de jeep naar de overkant van de straat in café Karibu (vrij vertaald: Café De Welkom) een cola drinken en dan is het tijd om te relaxen en te slapen. De douche is in de stijl van de kamer: spartaans. Morgen word ik al in het ziekenhuis verwacht voor een rondleiding om de dag nadien te beginnen werken. En ik die dacht dat ik enkele dagen kon Kigali-cruisen..

Dag 2, 23 januari 2013

Stipt (dat had ik alweer niet verwacht, al 2 Afrika-clichés doorprikt) word ik door een chauffeur van de Broeders van Liefde opgepikt. Jean-Bosco toont me onderweg Kagame's optrekje. Mmm. Hij dropt me bij Frère Charles die me 'le tour de l'hopital' geeft. Een groot domein met mooi onderhouden tuinen. De wachtzaal zit vol en de temperatuur is hoog. Zowel op de mannen-als de vrouwenafdeling hangen de patiënten in witte plastieken stoelen in de tuin of liggen op het gras te dutten. Bizar zicht. Hij stelt me voor aan Dr Xavier Butotu, de psychiater die verantwoordelijk is voor de kinderafdeling. Wij moeten dikke vrienden worden. Dr Xavier is een grote, stevige en zeer joviale man en we lachen onderweg naar de kinderafdeling al een beet af. Het ligt afgelegen van de andere afdelingen en is afgesloten door een groene metalen poort en een hoge muur. Eens op de afdeling is het minder gelachen. Een tuin vol speeltuigen maar geen kind te zien. Die zitten binnen. Te zitten. Meer kan er niet over gezegd worden. Behalve eentje. Die ligt op het terras. Een 8-jarige in een lijfje van een 3-jarige. Ondervoeding. Oh Lord.

's Middags mag ik aanschuiven bij de Brothers of Love: rijst, rauwe groentjes, kip (als je er heel hard op kauwt), bakbananen en speciaal voor de Belgische gast... frieten! En als dessert verse ananas. Morgen ga ik terug.

Elke woensdagnamiddag vindt er in het ziekenhuis 'la supervision' plaats; een casusbespreking met de psychiaters, psychologen en verpleegkundigen. Ik ben op mijn gemakje achteraan gaan zitten tot ik de hoofdarts hoor zeggen: “je pense que je vois un nouveau visage. Veuillez-vous lever et vous présenter svp”. Mon dieu.

Dat formeel voorstellen staat me nog vaak te wachten. Blijkbaar is iedereen op de hoogte van mijn komst.. Hopelijk blijven ze zo positief na enkele weken!

Morgen heb ik een dagje vakantie; househunting! En een beetje kuieren..

Tot snel! Wiriwe!

Astrid